بریده‌های کتاب پاییز پدرسالار

راست می‌گویم ژنرال... از فرصت استفاده کن و حالا که من دارم می‌میرم با من بمیر، هیچکس مثل من پیدا نمی‌شود که این را به تو بگوید چون من هیچ وقت قصد نداشتم که خودم را شبیه کسی کنم چه برسد به قهرمان ملی.... من تنها شیشه‌گری ساده و غمگین بودم که مثل پدرانم بطری می‌ساختم فرصت را غنیمت بشمار ژنرال مرگ آن قدرها که فکر می‌کنیم آزار دهنده نیست!»

حتى لرد كوشل هم به هیجان آمده بود، اما ژنرال بی‌توجه به شرایط از خوزه پرسید: «چرا این قدر از مرگ می‌ترسی؟» و او در حالی که یقه ی خیس لباسش را درست می‌کرد جواب داد: «طبیعی است... ترس از مرگ باعث خوشبختی و رضایت از زندگی می‌شود، چیزی که شما ندارید ژنرال!»

این مملکتی است که بدون مشورت با من ، به من تحمیل کرده‌ اند! مملکتی با چهل درجه حرارت و نود و هشت درصد رطوبت در سایه‌ غلیظ کالسکه‌ ریاست‌ جمهوری؛ اینجا باید گرد و خاک تنفس کرد ، از بدعهدی باد فتق شکنجه برد ، هیچکس نیست که آدم از دهنش ، یک حرف راست بشنود.

در باتلاقی از واقعیت های ضد و نقیض دست و پا می‌زد و به دنبال حقیقت می‌گشت که ممکن بود دروغ هم باشد

انسان فقط زنده است! خیلی دیر متوجه می شود که زندگی بسیار مجلل و دلخواه هم در نهایت به مرحله ای می‌رسد که به انسان می آموزد چگونه باید زندگی کرد

مهم نیست که آیا اندیشه ای در یک دوره خاص به واقعیت می پیوندد یا نه، ولی به هر حال گذشت زمان می تواند آن را تحقق ببخشد