بریده‌ کتاب‌های جنون مکزیکی

به یاد تکه ی خاصی از نوشته های یونگ افتاد:« همه سایه ای با خود حمل می کنند.»

تمامی رویا ها وقایع را پیشگویی می کنند، اما برخی واضح تر از بقیه....

نئومی با خودش فکر کرد که آینده قابل پیش‌بینی نیست و نمی‌توان چیزی را پیشگویی کرد. هر فکری غیر از این مضحک و نامعقول بود. اما آن روز صبح آنها جوان بودند و می‌توانستند به امید چنگ بزنند‌ امید به اینکه دنیا می‌تواند از نو ساخته شود ،مهربان‌تر و شیرین‌تر از قبل...

بدن های ما اسرار زیادی توی دل خودشون دارن و بدون گفتن حتی یه کلمه داستان های زیادی تعریف میکنن، مگه نه؟

من دنیا رو دیدم و از دیدنش متوجه شدم که مردم به رذیلت های خودشون وابسته ن. اطراف هر خونه ای قدم بزنی، متوجه چهره های مشابه،حالت های مشابه توی اون چهره ها و افرادی مشابه میشی. نمی تونی هر لکه و عیبی رو که این آدم ها دارن، با مواد شوینده از بین ببری.

نوئمی کلمه ی قبیح را در ذهنش تکرار کرد و به یاد راهبه های سختگیر دوران تحصیلش افتاد. او یاغی گری را حین ذکر گفتن با تسبیح یاد گرفته بود.