بریده‌های کتاب مکتب سلیمانی

آیت الله شهید مطهری پس از نماز، خصوصاً نماز مغرب و عشا، سجده‌های طولانی داشتند و در آخر قنوت همیشه این دعا را می‌خواندند:«أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبَادِ». یکی از ماموران شهربانی رژیم پهلوی که مسئولیت حفاظت از منزل یکی از مهره‌های رژیم طاغوت را به عهده داشت،شبی در صدد می‌آید که بداند چرا در ساعتی معیّن چراغ اتاق پدرم که مشرف به کوچه است،روشن می‌شود. از این رو دقیقاً اوضاع را زیر نظر می‌گیرد. او پشت پنجره صدای مناجات و عبادت ایشان را می‌شنود. آنقدر این صدا و این لذت وصف برای شیرین می‌آید که شب‌های دیگر ناخواسته به سوی این اتاق کشیده می‌شود. ¹ ۱.سعیده مطهری؛ فرزند استاد؛ روزنامهٔ کیهان، ۱۲ و ۱۳ اردیبهشت ۱۳۷۷.

اگر انسان از خواب غفلت برخیزد و آینه هایی در اطرافش هست را آینه ببیند و بفهمد که همه عالم هرچه دارند از خورشید عالم تاب دارند ،آن وقت است که در عالم هستی تمام سَر و سرّش با خدا خواهد بود و با او مشغول خواهد شد!

«این ناشی از اخلاص است اگر اخلاص نباشد این جور دل های مردم متوجه نمی شود.دل ها دست خداست اینکه دل ها اینجور همه متوجه می شوند این نشان دهنده این است که یک اخلاص بزرگی در آن مرد وجود داشت..»

سردار شهید اثبات کرد که حکومت اسلامی و انقلاب اسلامی ظرفیت ساختن مردانی را دارد که از ظلمتکده دنیا دل کنده و رو به سوی عالم نور پرواز نمایند.

تنها تفاوتی که بین انسان ها مشاهده میشود این است که در تشخیص سعادت و کمالی که باید به سوی آن حرکت کنند با یکدیگر اختلاف دارند..

به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست

در جلسه‌ای که رجال مذهبی و سیاسی از جمله آقای مفتح و برخی از گردانندگان حسینیه ارشاد حاضر بودند جلسهٔ مهمی بود و ظاهراً می‌خواستند برای دانشجویان خارج از کشور به مناسبتی پیام دهند؛نزدیک ساعت ۱۱ شب که جلسه به جای حساسی رسیده بود، آقای مطهری بلند شده و گفته بودند: من دیگر وقت خوابم گذشته و نمی‌توانم بنشینم، باید بروم و بخوابم. بعداً بعضی‌ها همین را برای ایشان دست گرفته بودند که آقا حاضر نیست یک ساعت از خوابش را کم کند. مردم غافل همیشه اهل بصیرت را سرزنش می‌کنند. آنها نمی‌دانستند که ایشان حاضر نبود حال نماز شبشان را از دست دهند و شب با کسالت در حضور خدا حاضر شوند و می‌خواستند توجّه و حضور قلب داشته باشند. ✍️محمدحسین واثقی‌راد 📚مصلح بیدار جلد اول، صفحهٔ ۳۶۱.