بریده‌های کتاب عقیله

" تو عقیله‌ای بودی که چراغ خردورزی‌ات تا هنوز و تا همیشه تاریخ روشنگر ظلمانی‌ترین جاده‌هاست. خداوند تو را برگزید به رسالتی عظیم و تو شیرزنی بودی که بار این رسالت گران را به سرمنزل مقصود رساندی تا حسین بماند و زمین از وجود حسینیان خالی نشود و بی‌تردید سرنوشت آخرین معرکه هستی را حسینیان و زینبیان رقم خواهند زد. سلام بر تو روزی که زاده شدی، سلام بر تو آن روز که زیستی، سلام بر تو آنگاه که چشم از جهان بستی و سلام بر تو آن روز که برانگیخته می‌شوی. "

" تو وارث همه غم‌های بنی آدم بودی و روزگار برای تو چنین خواسته بود که چون پولاد آب دیده در کوره رنج‌های عظیم گداخته شوی. سرگردان و آشفته‌دل از این خیمه به آن خیمه می‌دویدی. لحظه‌ای بر بالین برادرزاده بیمارت سجاد؏ بودی و دمی در خیمه رباب که علی کوچکش بیش از هر شب دیگر بی‌تاب بود. گاه بی تاب عباس؏ و گاه در هوای دیدار علی‌اکبر؏ آسیمه‌سر از خیمه بیرون می‌زدی. اما در همه این لحظات، بی‌قرار حسین؏ بودی که حال و هوایی دیگر داشت. "

چگونه می توانستی راه بر گریه سد کنی؟ این دنیا سال ها بود که برای تو تنگ شده بود و دنیای بی حسین (علیه السلام) تنگنایی طاقت فرساتر...تاریک تر...عذابی مضاعف...

بسیار بود روزها و شب ها که پدرت کوشید آبی بر چهره خواب زده اهل کوفه بپاشد و خواب از چشم این مردمان خفته دور کند.

[پدر] با تو [زینب] سخن گفت؛ از نامردمی مردمانی که دل هایشان پر بود از حسد و کینه و دنیا خواهی. یک روز بیعت کردند و روز دیگر شکستند. یک روز او را به خلافت خواندند و روز دیگر بر او شوریدند و تو دانستی که دل نگرانی هایت اندک اندک جامه حقیقت بر تن می کنند.

" اخلاص را هیچ تعریف دیگری جز علی؏ نشاید و درک عظمت این خلوص از دل‌های کوچک و چشم‌های حقیر برنیاید. "

[علی (ع)] از نامردمی اهل شام گفت که آب را بر لشکر کوفه بستند و آنگاه که مردان سپاه کوفه آنان را از شریعه فرات عقب راندند، او -پدرت- سپاهش را از بستن آب بر شامیان نهی کرده بود که منع آب حتی از دشمن و حتی به بهای فتح در مرام او نبود.

کاروان بنی هاشم آماده حرکت بود. هرکه در سر عشق حسین (علیه السلام) داشت، بی هیچ عذر و بهانه همراهتان شد.

مجالس درس و بحث تو در مدینه نیز زبانزد بود. فاضل ترین زنان مدینه شاگردان مکتب درس تو بودند و تو به علم و خرد و سخنوری و فرزانگی شهره بودی و فخر برادران فاضل خویش.

هر لحظه که می گذشت، حسین (علیه السلام) را تنها تر از پیش می یافتی.

این کعبه عظیم و مقدس که هر روز همه مومنان دین جدت محمد (صلی الله علیه و آله) رو بر آن نماز می گذارند و مشتاقانه طوافش می کنند، عظمت پدرت علی (علیه السلام) را تاب نیاورده، به رویش فروتنانه آغوش گشوده و این عنایت خاصه خداوند بر او بوده است.

خبر [قتل] که به برادرت حسین (علیه السلام) رسید، فرمان داد که همه کاروانیان تمتع را به عمره بدل کنند. نمی خواست حرمت حرم خدا با ریختن خون او شکسته شود.

با خود اندیشه کردی چه خوب که حسین (علیه‌السلام) به تنهایی حسن (علیه‌السلام) نیست. او را مردانی هست که تا پای جان کنارش ایستاده اند. مردانی که پای بر فرش دارند و سر در عرش. او را همسری چون رباب هست که جز حسین سودایی در این سراچه هستی ندارد. در این روزهای عطش‌بار حتی یک بار از تشنگی جانسوز علی کوچکش به حسین شکایت نبرده بود.