بریده‌های کتاب سرگشته راه حق

از من هیچ پرسشی نکن؛ من خودم چیزی نمی‌فهمم اما قلبم همه چیز را درک می‌کند.

نگران نباش. مادامی که کودکان، گل‌ها و پرندگان وجود دارند، همه چیز به خوبی می‌گذرد.

قناری مانند روح انسان است. میله‌هایی که او را محاصره می‌کنند، می‌بیند، اما باز ناامید نمی‌شود و همچنان آواز می‌خواند. او آواز می‌خواند، اما برادر لئون، تو خواهی دید که یک روز آواز او میله‌ها را در هم می‌شکند!

آن شب برای نخستین بار فهمیدم که همه کار ممکن است و در پس ساده‌ترین عمل روزانه است که تار و پود سرنوشت آدمی به هم بافته می‌شود.

خدایا، هنگامی که کرم‌ها به تو می‌اندیشند، به پروانه تبدیل میگردند...! :)

در آغاز به کارهای کوچک و ساده دست می‌زنیم و اندک اندک به کارهای بزرگ رو می‌آوریم و هنگامی که کارهای عظیم را به پایان رساندیم، دست به غیر ممکن‌ها می‌زنیم.

فرآنسوا سرش را پایین انداخت و در اندیشه هایش غرق شد. پس از سکوت کوتاهی، آهسته گفت: کسی چه می‌داند شاید هم خدا، همان جست و جوی خدا باشد!

آیا تو فراموش کرده‌ای که انجیل چه می‌گوید؟ کسی که کار نمی‌کند نباید غذا بخورد!

به او گفتم: ای مرد مقدس خدا! گریه نکن، تو را چه شده است؟ آیا در بهشت نیستی؟ در حالی که سرش را تکان می‌داد به من پاسخ داد: در بهشت هم گریه می‌کنند؛ زیرا برای آنان که هنوز در زمین سرگردانند، دلشان می‌سوزد.

فرانسوآ هراسان زیر لب گفت: همه گریه می‌کردند؟ چه همه‌ی آن‌ها که خدا را پیدا کرده بودند و چه آن‌ها که او را پیدا نکرده بودند؟ - آری، همه! - برای چه برادر لئون؟ - نمیدانم، اما گریه می‌کردند!

برادرم، هر انسانی حتی کم اعتقادترین انسان‌ها، در اعماق قلبش خدا را نهفته دارد!

دیوانگی نمکی‌ست که مانع گندیدن و فساد عقل می‌شود.

قلب از ذهن به خدا نزدیک‌تر است. از قلبت اطاعت کن. تنها اوست که راه بهشت را می‌شناسد.

اگر از تو بپرسند به عقیده‌ی تو آزادترین انسان کیست؟ بگو کسی که خودش را غلام خدا کرده است؛ زیرا هرگونه آزادی دیگر خود یک بردگی‌ست.

شما نباید از هیچ‌کس بترسید. کسی که با خدا متحد می‌شود، سه امتیاز بزرگ به دست می‌آورد: قدرت کامل در بی قدرتی، مستی بی شراب، و زتدگی بی مرگ.

مردم آموزش دیده و تحصیل کرده بیش از دیگران نیاز به هدایت و نجات دارند؛ ذهن پیچیده آنها سبب انحراف و گمراهیشان می‌شود، چون راه‌های بیشماری در مقابلشان قرار می‌دهد. آنها سردرگم می‌شوند و نمی‌دانند از کدام راه بروند... .

گمان می‌کنم ما تقصیر داشتیم. با هرکس باید به اندازه‌ی ظرفیتش سخن گفت. بیش از آن وسوسه می‌شود.