بریده‌های کتاب چلنجر دیپ: عمیق ترین نقطه دنیا

اگر برای این سفر ساخته نشده بودی، تا اینجا نمی‌رسیدی. راه خودش رو نمایان می‌کنه.

وقتی حقیقت درد داشته باشه،همه مون از پیامرسان متنفر میشیم!

پیش می‌ریم،اما به هیچ جا نمی‌رسیم.

قبلا راه رفتن فقط برای این بود که از این‌جا بروم آن‌جا. اما تازگی ها انگار هم هدف است هم وسیله.

اصلا تاریکی نیست.فقط چشم ما نمی‌تواند همچین نوری را ببیند

نمی‌توانم تصور کنم دونده‌ای که این‌قدر دور افتاده باشد، حالا حالاها به خط پایان برسد.

《وقتی حقیقت درد داشته باشه ، همه مون از پیام رسان متنفر میشیم .》

ترس زندگی نکردن، دلهره‌ی عمیق و پایداری است از اینکه می‌بینی توانایی‌هایت می‌گندند و تبدیل می‌شوند به یک ناامیدی غیر قابل‌ جبران؛ چون "چیزی که باید" را "چیزی که هست" له می‌کند. گاهی فکر می‌کنم مُردن آسان‌تر از این است که با همچین وضعیتی روبه‌رو بشوی. چون "چیزی که می‌توانست باشد" خیلی قابل‌ احترام‌تر از "چیزی که باید باشد" است.

جهت‌یاب می‌گوید:«دزدیده، دیده، دیدن، شکل، شکل های زندگی؛ شکل هایی از زندگی که چشم هیچ انسانی بهشون نیفتاده، در انتظار یک مبارز دراز کشیده‌ن.»

بدون شک، هر افتضاحی زیبایی خودش رو داره.

حالا چه اتفاقی می‌افتد وقتی جهانت تعادلش را از دست می‌دهد و تو تجربه‌ی برگرداندنش را به مرکز نداری؟ فقط می‌توانی در نبردی که می‌دانی بازنده‌اش هستی بجنگی و منتظر آوارشدن دیوارها باشی و تبدیل‌شدن زندگی‌ات به بزرگ‌ترین زیرسیگاری مرموز.

آدم های زیبا معمولاً برای خیلی از کار هایشان بخشیده می شوند.

ما توی اتاقکی زندگی می‌کنیم که برای یک نفر هم تنگ است، چه برسد به دو نفر

همین درگیری با فضاهای خالی بود که من را فرستاد سمت هنر. اگر جعبهٔ خالی ببینم، باید پرش کنم. وقتی صفحهٔ سفید می‌بینم، نمی‌توانم همین‌طوری ولش کنم به حال خودش. صفحه‌های خالی سرم جیغ می‌کشند تا با چرت‌وپرت‌های توی مغزم پرشان کنم.

آدم‌ها دوره‌ام کرده‌اند ولی آدم نیستند، هیولاهایی‌اند که تغییر‌قیافه داده‌اند. انگار رفته‌اند از توی ذهنم یک مشت تصویر کنده‌اند و باهاشان نقاب‌هایی ساخته‌اند شبیه صورت آدم‌هایی که دوستشان دارم، ولی می‌دانم دروغ است.