بریده‌های کتاب چلنجر دیپ: عمیق ترین نقطه دنیا

《وقتی حقیقت درد داشته باشه ، همه مون از پیام رسان متنفر میشیم .》

ترس زندگی نکردن، دلهره‌ی عمیق و پایداری است از اینکه می‌بینی توانایی‌هایت می‌گندند و تبدیل می‌شوند به یک ناامیدی غیر قابل‌ جبران؛ چون "چیزی که باید" را "چیزی که هست" له می‌کند. گاهی فکر می‌کنم مُردن آسان‌تر از این است که با همچین وضعیتی روبه‌رو بشوی. چون "چیزی که می‌توانست باشد" خیلی قابل‌ احترام‌تر از "چیزی که باید باشد" است.

جهت‌یاب می‌گوید:«دزدیده، دیده، دیدن، شکل، شکل های زندگی؛ شکل هایی از زندگی که چشم هیچ انسانی بهشون نیفتاده، در انتظار یک مبارز دراز کشیده‌ن.»

بدون شک، هر افتضاحی زیبایی خودش رو داره.

حالا چه اتفاقی می‌افتد وقتی جهانت تعادلش را از دست می‌دهد و تو تجربه‌ی برگرداندنش را به مرکز نداری؟ فقط می‌توانی در نبردی که می‌دانی بازنده‌اش هستی بجنگی و منتظر آوارشدن دیوارها باشی و تبدیل‌شدن زندگی‌ات به بزرگ‌ترین زیرسیگاری مرموز.

آدم های زیبا معمولاً برای خیلی از کار هایشان بخشیده می شوند.

ما توی اتاقکی زندگی می‌کنیم که برای یک نفر هم تنگ است، چه برسد به دو نفر

«بعضی وقت ها نمی توانی بروی توی سر خودت.می توانی دور تا دورش بچرخی، می توانی بکوبی اش به در و دیوار، اما نمی توانی بروی داخلش.»

تو تاریکی ماورای نا امیدی را می‌شناسی،همانقدر که اوج بلندی هارا می شناسی. چون در این جهان و همه‌ی جهان ها تعادل وجود دارد.

برایم عجیب بود که مردم می توانستند اینقدر نزدیک به هم زندگی کنند، جوری که بدون اغراق چندهزار نفر در فاصله چند سانتی ات باشند، ولی باز هم کاملا تک و تنها باشی. تصورش برایم سخت بود. الان دیگر تصورش برایم سخت نیست.

می دانی چه حسی دارد وقتی از خودت آزاد می شوی و از این آزادی وحشت می کنی؟

قبلا از مردن می ترسیدم. حالا از زندگی نکردن می ترسم.

نگران نباش. وقتی حقیقت درد داشته باشه، همه مون از پیام رسان متنفر می شیم.

ترس زندگی نکردن، دلهره ی عمیق و پایداری است از این که می بینی توانایی هایت می گندند و تبدیل می شوند به یک نا امیدی غیر قابل جبران؛ چون «چیزی که باید» را «چیزی که هست» له می کند.

همین درگیری با فضاهای خالی بود که من را فرستاد سمت هنر. اگر جعبهٔ خالی ببینم، باید پرش کنم. وقتی صفحهٔ سفید می‌بینم، نمی‌توانم همین‌طوری ولش کنم به حال خودش. صفحه‌های خالی سرم جیغ می‌کشند تا با چرت‌وپرت‌های توی مغزم پرشان کنم.

آدم‌ها دوره‌ام کرده‌اند ولی آدم نیستند، هیولاهایی‌اند که تغییر‌قیافه داده‌اند. انگار رفته‌اند از توی ذهنم یک مشت تصویر کنده‌اند و باهاشان نقاب‌هایی ساخته‌اند شبیه صورت آدم‌هایی که دوستشان دارم، ولی می‌دانم دروغ است.