بریده‌ کتاب‌های چلنجر دیپ: عمیق ترین نقطه دنیا

آدم‌ها دوره‌ام کرده‌اند ولی آدم نیستند، هیولاهایی‌اند که تغییر‌قیافه داده‌اند. انگار رفته‌اند از توی ذهنم یک مشت تصویر کنده‌اند و باهاشان نقاب‌هایی ساخته‌اند شبیه صورت آدم‌هایی که دوستشان دارم، ولی می‌دانم دروغ است.

من همان سکه‌ام که می‌افتد. داخل لوله‌ی قیف جیغ می‌کشم و چیزی به‌جز انرژی جنبشی خودم و نیروی گریز از مرکز، جلوی سقوطم توی تاریکی را نمی‌گیرد.

همین درگیری با فضاهای خالی بود که من را فرستاد سمت هنر. اگر جعبه‌ی خالی ببینم، باید پرش کنم. وقتی صفحه‌ی سفید می‌بینم، نمی‌توانم همین‌طوری ولش کنم به حال خودش. صفحه‌های خالی سرم جیغ می‌کشند تا با چرت‌وپرت‌های توی مغزم پرشان کنم.

از چیزی وحشت نداشته باشید ،جز خود وحشت ....

حالا بعد از مدرسه به جای دویدن، راه می‌روم. قبلا راه‌رفتن فقط برای این بود که از این‌جا بروم آن‌جا، اما تازگی‌ها انگار هم هدف است هم وسیله. شبیه همان نیازی است که به نقاشی‌کشیدن توی فضاهای خالی دارم. وقتی پیاده‌رو خالی می‌بینم، باید پرش کنم هربار ساعت‌ها راه می‌روم. پینه‌ها و درد قوزک‌هایم به خاطر راه‌رفتن است. یک چیزهایی هم می‌بینم، البته بیشتر حس می‌کنم؛ الگوهای ارتباطی بین آدم‌هایی که از کنارشان رد می‌شوم، یا بین پرنده‌هایی که لای درخت‌ها پرواز می‌کنند. می‌دانم معنایی وجود دارد، فقط باید پیدایش کنم.

قبلا از مردن می‌ترسیدم. حالا از زندگی نکردن می‌ترسم. فرق دارند.

قبلا از مردن می‌ترسیدم.حالا از زندگی نکردن

روی کشتی موظفم «پایدارساز» باشم. ... «وقتی کشتی روی آب به این طرف و اون طرف کج می‌شه، تو باید بفهمی و در جهت مخالف مستقر بشی؛ از چپ به راست، از راست به چپ.» ... یک کار کاملا بیهوده.

اگر برای این سفر ساخته نشده بودی، تا اینجا نمی‌رسیدی. راه خودش رو نمایان می‌کنه.

وقتی حقیقت درد داشته باشه،همه مون از پیامرسان متنفر میشیم!

پیش می‌ریم،اما به هیچ جا نمی‌رسیم.

قبلا راه رفتن فقط برای این بود که از این‌جا بروم آن‌جا. اما تازگی ها انگار هم هدف است هم وسیله.

اصلا تاریکی نیست.فقط چشم ما نمی‌تواند همچین نوری را ببیند

《وقتی حقیقت درد داشته باشه ، همه مون از پیام رسان متنفر میشیم .》

جهت‌یاب می‌گوید:«دزدیده، دیده، دیدن، شکل، شکل های زندگی؛ شکل هایی از زندگی که چشم هیچ انسانی بهشون نیفتاده، در انتظار یک مبارز دراز کشیده‌ن.»

حالا چه اتفاقی می‌افتد وقتی جهانت تعادلش را از دست می‌دهد و تو تجربه‌ی برگرداندنش را به مرکز نداری؟ فقط می‌توانی در نبردی که می‌دانی بازنده‌اش هستی بجنگی و منتظر آوارشدن دیوارها باشی و تبدیل‌شدن زندگی‌ات به بزرگ‌ترین زیرسیگاری مرموز.

ما توی اتاقکی زندگی می‌کنیم که برای یک نفر هم تنگ است، چه برسد به دو نفر