بریده‌های کتاب جایی دیگر

دنیا با او سر جنگ داشت و جنگیدن با سرنوشت در توانِ او نبود. نشست و گریه کرد، ساعت‌ها، از ته دل.

همیشه همین‌طور است. خاطره‌های بد از یاد آدم نمی‌روند.

دیواری شیشه‌ای این طرفی‌ها را از آن طرفی‌ها جدا می‌کند آنها که می‌مانند و آنها که می‌روند هر دو دسته غمگین و افسرده‌اند و حرف‌های صامت و نگاه‌های پرحرفشان از قطر آن دیوار شیشه‌ای عبور می‌کند و چون غباری خاکستری روی صورت‌ها می‌نشیند.

درخت گلابی پشت به من ایستاده و شاخه‌های صبورش، پدرانه، بر فراز سرم چتر زده است. باغبان پیر می‌گوید که این درخت دوباره بار خواهد داد. شاید، در وقتی مناسب. در زمانی درست. فعلا که لب‌هایش را بسته است. انگار به نظاره‌ی جهان نشسته و به خودش فرصت نگریستن داده است.

اَناربانو می گوید: «خوش به حال آن هایی که بچه های سربه راه دارند. پسرهای من از بچگی هوایی بودند. آرام و قرار نداشتند. از مردم ده بدشان می آمد. همش می خواستند بروند شهر. بروند تهران. بروند یک جایِ دیگر. کجا؟ خودشان هم نمی دانستند. ما که جوان بودیم یک جا بیشتر نمی شناختیم. یزد برایمان اول و آخر دنیا بود.» اوّل و آخر دنیا! می گویم: «اَناربانو، خوش به حالت که جای خودت را پیدا کرده ای.»

اما گه‌گاه اتفاق‌های مهم با حادثه‌ای جزئی شروع میشوند.

واقعیت هر قدر تلخ بهتر از نمایشی کاذب بود.

خبر نداشتم که عشق منتظر آدم ها نمی ماند و خط بطلان روی آن ها که حسابگر و ترسو و جاه طلب اند می کشد .

تظاهر به خوشبختی دردناک‌تر از تحمل بدبختی بود.