بریده‌های کتاب برخورد تمدن ها سر آسانسوری در پیاتزا ویتوریو

عجله، دشمن عاشقان است.

از سینمای هالیوود متنفرم. چون به واقعیت خیانت می‌کنه.

حافظه مثل معده است. هر چند وقت یکبار حالم را بهم می زند و مدام خاطرات خون بارم را بالا می آورم. در حافظه ام زخمی دارم. درمانی هست؟

«مگر دور از لبخند تو می‌توان شادمان بود؟»

آدم‌ها به رویاهاشون نیاز دارن، همون قدر که ماهی به آب نیاز داره.

آدم ها به رویاهاشون نیاز دارن ، همون قدر که ماهی به آب نیاز داره.

گفت:« پرویز،از این بچه موطلایی نترس آرزو داره یه روزی کارگردان بشه.آدم ها به رویاهاشون نیاز دارن،همونقدر که ماهی به آب نیاز داره.»

حقیقت در قعر یک چاه است. ته چاه را نگاه میکنید و خورشید یا ماه را می بینید اما خودتان را که بیندازید ته چاه، نه ماه هست و نه خورشید؛ فقط حقیقت است و بس.

من واقعا اسانسور را دوست دارم ،بخاطر تنبلی ام نیست که سوارش میشوم . دکمه را بدون هیچ زحمتی فشار میدهم بالا می روم و پایین می ایم ، حتی ممکن است وقتی آن تو هستم خراب شود . درست مثل زندگی ، سرشار از خرابی . یک لحظه بالایی لحظه بعد پایین

حقیقت نوش دارویی است که بیماری مان را درمان می کند یا زهری است که آهسته ما را می کشد ؟!

گذشته مثل شن روان است ؛ راه فراری از آن نیست .

اسم انسان یکی از اجزای اساسی شخصیت اوست ، حتی بخشی از روحش .