بریده‌های کتاب دعبل و زلفا

آن روی سکه‌ی قدرت ، بی‌رحمی و قساوت است .

تا دقیقه‌ای دیگر از هم جدا می‌شویم . این را به یادگار از من داشته باش : زبانی که به حق نچرخد ، به درد همان لقمه در دهان چرخاندن می‌خورد و بس !

پس ای دعبل ! شاد باش و تو را مژده باد که هرچه آمدنی‌ست ، دور نخواهد بود !

کسی که فواره‌ی عزم و آرزویش کوتاه باشد ، یادش از دیوارهای خانه فراتر نمی‌رود .

کسی که به خدا ایمان دارد ، دل به قدرتی نمی‌بندد که پیوسته در حال افول است .

انگار کشش عشق ، تدبیری ندارد !

مسلم گفت: نمی شود نان بنی عباس را بخوری و از آل ابی طالب دفاع کنی!- همین طور است که می گویی. کسی که بر سر سفره ی هارون می نشیند و دل به صله های او بسته است، کجا می تواند دغدغه ی حق و باطل را داشته باشد!

دعبل سرود؛ همان كه بالايش بردند و او بالايشان برد، چنان پايينشان آورد كه در زمين فرو شدند.

چیزی نزد خدا گم نمی شود!

به دنبال چه می گردی؟ دینار را گذاشته ای و سکه های مسین می جویی!

با صدایی که پر طنین و نافذ بود گفت : بهشت ، تجسم اعمال نیکوکاران باایمان است . آنجا چشمی به ما می‌دهند که ملکوت کارهایمان را به عیان می‌بینیم و لذت می‌بریم .

چیزی که از حق ، نشانی در خود ندارد نابود شدنی ست ؛ حتی اگر سر به آسمان بساید و ابر قدرت زمانه باشد ، نابود شدنی است. کسی که به خدا ایمان دارد دل به قدرتی که نمی بندد که پیوسته در حال افول است

_ چقدر به او نزدیکم و چه اندازه او از من دور است .