بریده‌های کتاب دعبل و زلفا

کسی که فواره‌ی عزم و آرزویش کوتاه باشد ، یادش از دیوارهای خانه فراتر نمی‌رود .

کسی که به خدا ایمان دارد ، دل به قدرتی نمی‌بندد که پیوسته در حال افول است .

انگار کشش عشق ، تدبیری ندارد !

مسلم گفت: نمی شود نان بنی عباس را بخوری و از آل ابی طالب دفاع کنی!- همین طور است که می گویی. کسی که بر سر سفره ی هارون می نشیند و دل به صله های او بسته است، کجا می تواند دغدغه ی حق و باطل را داشته باشد!

دعبل سرود؛ همان كه بالايش بردند و او بالايشان برد، چنان پايينشان آورد كه در زمين فرو شدند.

چیزی نزد خدا گم نمی شود!

به دنبال چه می گردی؟ دینار را گذاشته ای و سکه های مسین می جویی!

با صدایی که پر طنین و نافذ بود گفت : بهشت ، تجسم اعمال نیکوکاران باایمان است . آنجا چشمی به ما می‌دهند که ملکوت کارهایمان را به عیان می‌بینیم و لذت می‌بریم .

چیزی که از حق ، نشانی در خود ندارد نابود شدنی ست ؛ حتی اگر سر به آسمان بساید و ابر قدرت زمانه باشد ، نابود شدنی است. کسی که به خدا ایمان دارد دل به قدرتی که نمی بندد که پیوسته در حال افول است

_ چقدر به او نزدیکم و چه اندازه او از من دور است .

باید دیوانه باشد. خود را از مردان پنهان می‌کند و نماز و دعا می‌خواند. این کارها برای زمان پیری است نه جوانی.

کسی که کارش برای خشنودی خداست ، هیچگاه زیان نمی‌کند .

طوری از انسان حرف میزنی که انگار بوته‌ی کدوست! نقش ایمان و عشق را از یاد برده‌ای! این دو ، اِکسیر اعظم است. مرده را زنده می‌کند.

افسوس که برزخی میان حق و باطل نیست. از حق گذشتی ، دیگر همه چیز باطل است...!