بریده‌های کتاب دعبل و زلفا

دعبل گفت: طوری از انسان حرف می زنی که انگار بوته کدوست ! نقش ایمان و عشق را از یاد برده ای! این دو، اکسیر اعظم است مرده را زنده می کند.

چاره چیست امروز نان در شعر است شاعر مکارمی را به ناف اشراف و درباریان فاسد می‌بندد که آنها در خواب هم نمی‌دیدند در عوض سکه‌های طلا می‌گیرد هیچ دروغی را چنین به طلا نمی‌خرند بگذریم که گاهی قطعه‌ای شعر شایسته مانند عصای موسی از منجیق و گزر هم کوبنده تر است و بساط سحر و جادوی فرعونیان را فرو می‌بلعد خودم بیشتر از دیگران باید حرف خودم را باور داشته باشم سخت بود که مردانی از شیعیان را به بهانه‌های واهی کشته بودند دختران و زنانشان را مانند غنیمت جنگی می‌بردند تا بین خود تقسیم کنند نمی‌توانست به خود بقبولاند که آن در یتیم را مانند اسبی اصیل و کمیاب بفروشند و یکی که شاید پدربزرگ او به حساب بیاید صاحب او شود

افسوس که برزخی میان حق و باطل نیست. از حق که گذشتی، دیگر هر چه هست باطل است.

دعبل گفت: شعر، زنگ بیدارباش است، نه لالایی برای ستم گرانی که سیر خورده و نوشیده‌اند و از گرانی بار گناه و جنایت، خوابشان نمی برد.

نالید:خدایا گناهانم چنان فراوان اند که جز تو از پس شمارش آن بر نمی آید!اگر می خواهی کیفرم دهی ، در همین دنیا باشد و به آخرت نیفتد!حتی اگر کیفرم آن باشد که جان و مال و اولاد و مقامم را از من بستانی،راضی ام!

آدمی‌زاده چه بد تاجری است که سعادت جاودان را به عمر دو روزه‌ی دنیا می‌فروشد و سرافکنده و مغبون به سرای باقی رانده می‌شود!

_ مرا در محبت و دوستی خاندان پیامبر (ص) ملامت نکن گه شیفته‌شان هستم و به نیکی و پاکی‌شان اطمینان دارم ! آنان را برای رشد و کمالم برگزیدم که برگزیده‌ترین‌اند !

_راهی میانه را در پیش بگیر.نمونه اش ترانه های امشبت. _افسوس که برزخی میان حق و باطل نیست.از حق که گذشتی،دیگر هر چه هست باطل است.

جعفر پرسید : برخی از بزرگان که به اینجا می‌آیند ، به لکنت می‌افتند و سراپا می‌لرزند . کافی است اشاره‌ای کنم تا سرهایی بریده شود و والیانی را عزل ، و دارایی‌شان را مصادره کنند . چگونه است که تو نمی‌هراسی ؟ _ آن‌ها یا واهمه دارند که از تبهکاری‌هایشان باخبر شده باشی و یا به سکه‌های طلا و قدرتت چشم طمع دارند . من نه گناهی کرده‌ام ، نه طمعی دارم . به نان و کشکی می‌سازم و سخنی می‌گویم که مقبول پروردگارم باشد . _ سالوس را کنار بگذار دعبل ! پس برای چه به این‌جا آمده‌ای ؟ باید به مسجد می‌رفتی . _ برای دو مطلب آمدم . یکی این که بگویمت هرچه بُرجت را بالاتر ببری ، اگر از آن بیفتی ، سخت‌تر در هم می‌شکنی . اگر امروز می‌توانی با اشاره‌ای جانی بستانی و فرمان‌روایان سرزمین‌هایی را همانند این مهره‌های شطرنج ، جابه‌جا کنی ، دستی را هم باور داشته باش که می‌تواند در لحظه‌ای با تو چنین کند . دوم آنکه به من بگویی فرزند رسول خدا کجاست و چرا رهایش نمی‌کنید ؟

آن روی سکه‌ی قدرت ، بی‌رحمی و قساوت است .

تا دقیقه‌ای دیگر از هم جدا می‌شویم . این را به یادگار از من داشته باش : زبانی که به حق نچرخد ، به درد همان لقمه در دهان چرخاندن می‌خورد و بس !

پس ای دعبل ! شاد باش و تو را مژده باد که هرچه آمدنی‌ست ، دور نخواهد بود !

کسی که فواره‌ی عزم و آرزویش کوتاه باشد ، یادش از دیوارهای خانه فراتر نمی‌رود .

کسی که به خدا ایمان دارد ، دل به قدرتی نمی‌بندد که پیوسته در حال افول است .