بریده‌های کتاب مشعلی در برابر شب

اسم ها قدرت دارن.

هیچی غیرممکن نیست.

مرگ زنده ست.

طنابی را که می دانم مرا به الایس وصل کرده است محکم می کشم. حتما متوجه شده زمین خورده ام. تا چند ثانیه ی دیگر دست هایش را حس خواهم کرد که مرا نزدیک تر می کشند و از جا بلند می کنند. جیغ‌زنان اسمش را در طوفان صدا می زنم، ولی صدایم در برابر خشم طوفان، به جایی نمی رسد. طناب بینمان یک بار کشیده می شود. بعد به نحو ترسناکی شل می شود و وقتی آن را به سمت خود می کشم، چیزی در انتهایش نیست...

وقتی به هلین نگاه می کنم، سینه ام درد می گیرد. آیا روزی دست از دل‌تنگی برای او خواهم کشید؟ به چه چیزی فکر می کند؟ آیا یاد زمانی افتاده که هر دو با هم اینجا بودیم؟

دلم می خواهد نزدش بروم، او را محکم بغل کنم و فراموش کنم با هم دشمنیم.

«بمون» مرتب این را می‌گبود و من طوری به این کلمه چنگ می اندازم که انگار تکه چوبی در اقیانوسی پهناور است.

چشم هایش آینه ی غمگین چشمان خودم هستند.

هیچ یک از گناهان بدون تاوان نخواهد بود.

اراده به تنهایی نمی تونه سرنوشت آدم رو عوض کنه.

مشکل آدم های طماع اینه که فکر می کنن بقیه هم به اندازه اون ها طماعن.

ایمان داشتن یعنی همین؛ اینکه به چیزی فراتر از خودت باور داشته باشی.

ايستادن کنار یک نفر در تیره و تارترین دوران زندگی اش پیوندی را پدید می آورد.

عواطف از تو انسان می سازن. حتی اونایی که ناخوشایندن، هدفی دارن. سرکوبشون نکن. اگر نادیده بگیری، فقط بلندتر و عصبانی تر می شن.

افراد ضعیف سعی می کنن سکوت رو پر کنن.

خانواده این قدر ارزش دارن که براشون بمیری.

اکثر مردم چیزی جز کورسوهایی توی تاریکی عظیم زمان نیستن.

چه شرافتی توی مرگ بی فایده هست؟

"تو عبادتگاه منی، کشیش منی، دعای منی، رهایی بخش منی."

رحم کردن نقطه ضعفه.