بریده‌های کتاب مجموعه اشعار: علی صفایی حائری (عین. صاد)

آرامش این نهفته پیدا را من دیده ام در آیه های روشن بی آهنگ در ساقه های سبز « حقیقت » در شاخه شکفته باورها در جوشش ... در جنبش ...

ستم؟ هرگز، که هستی جلوه‌ای از یک نگاه اوست و اما آن تفاوت ها... و آن ظلم سیاه و جنگ سرخ و زورگویی ها نشان ظلم هرگز نیست، دلیل اختیار ماست هر آنچه او به ما بخشید، همچون اشک دریا، پاک و زیبا بود ما با اختیار خویش، خون‌آلوده‌اش کردیم...

و دنيا را به ماتم داد... تا انسان به اين دنيا نپيوندد و از اين جلوه‌هاى پوچ بگريزد دلش همزاد غم‌ها شد... تا در كورۀ غم، پاك گردد، شعله‌ور گردد پاكيزه از بت‌ها، آزاد از اسارت‌هاو اما مرگ پايان نيست آغاز دويدن‌هاست

ستم ؟ هرگز ، که هستی جلوه ای از یک نگاه اوست و اما تفاوت ها ... و آن ظلم سیاه و جنگ سرخ و زورگویی‌ها نشان ظلم هرگز نیست ، دلیل اختیار ماست هر آنچه او به ما بخشید ، همچون اشک دریا ، پاک و زیبا بود ما با اختیار خویش ، خون آلودش کردیم

📜 شعرهای فاطمه سلام‌الله‌علیها بارها رنج‌ها را شمرده‌ام اما رنج تو را، فقط پس از تولد تمامی وارثان زمین، می‌توان شمرد رنج تو، رنج تمامی آنهایی است که بایست در گلواره‌های بلا، پخته می‌شدند، اما در شعله‌های حسادت سوختند. و اگر مرهم تو نبود این سوختن را به ساختن برساند، نمیدانم بر ما چه می‌گذشت. من را که رنج حقیری، به زمین می‌دوخت و شادی احمقی، به آسمان می‌کشید، تو در دامنی پروریدی، که حلم و هدایت را پرورید و فریاد روشن و پیام تهاجم را. و چه غم، ماتم‌زده‌ای را که در این دامان جایی دارد. و از این دست جامی می‌گیرد. این زورق، و آن قرار، نه ماتم‌زده، که ماتم را آرام می‌کند. این روح عظیم، نه، مرده که سنگ را می‌جوشاند، از چشمه سار دست‌های مهربان تو، مرگ هم آب زندگی می‌نوشد.

باید سفر کنم... تا کرانه ها را به گوشهٔ قلبم بکشانم تا آسمان‌ها و ستاره‌های مقدس را از اشک خویش مهمان کنم.

این منم در راه بی امید پا برجا

از او آهسته پرسیدم: خدایی هست آیا تا بگرداند این چرخ سیاه آفرینش را؟ و آیا با عدالت آشنا هست او؟ اگر او با عدالت هست، آخر این تفاوت چیست؟ یکی از کاخ دلتنگ است یکی در کوخ بی رنگ است اگر او با عدالت هست، آخر این ستم‌ها چیست؟ چرا چنگال قدرت با گلوی بینوایان می‌کند بازی؟ خدا آیا نمی بیند؟ خدا آیا نمی‌خواهد بریزد روی هم این خیمه‌شب‌بازی؟ و دیگر این خدای پاک چرا ما را پدید آورد؟ چرا اندوه را همزاد دل‌ها کرد؟ چرا ما را به کام دیو مرگ انداخت؟ بر دل‌ها شرار مرگ و ماتم ریخت؟ ...

خدا ما پدید آورد ما را در کنار عقل و شهوت بست رسولان را همراه کتاب نور و عشق شور ... و شیطان را با صد جلوه مغرور به ما پیوست چون می خواست ... تا انسان با پای خویشتن با اختیار و شوق به راه آید و تا آن سوی هستی گام بردارد.

آنچه که ما را پر کند ، ما را آرام می کند و آنچه که انسان را سرشار می کند تحرک است ، نه تنوع .