بریده‌های کتاب جان شیفته (دو جلدی)

درسی که دل به بهای رنج و شادی خود مطالعه نکرده باشد، درست فراگرفته نمی‌شود. واژه و واقعیت از یک قماش نیستند و چه بسا که شخص آنچه را که خوانده است در زندگی بیابد و آن را بازنشناسد.

تقاضایش آن بود که دوستش بدارند، بخاطر خود او، برای چشم‌های زیبای خودش... با این همه به خودش خیلی نمی‌بالید، می‌دانست که نه زیباست و نه جذاب. ولی ضعفش در همین بود که می‌خواست بخاطر عشق به او شوهر کنند... مسخره است نه؟ خودش از آن شانه بالا می‌انداخت، زیرا این مرد گنده ساده دل، احمق نبود. زندگی به وی چیزها آموخته بود و مانند سه چهارم مردان فرانسوی درباره زنان دیر باور بود. ولی نیاز قلب بس نیرومند است!

از آرزومندی عشق که نهفته یا آشکار همه سالهای گذشته‌اش را زهرآلود می‌کرد، رها گشته بود. او دیگر خود را به رویا نمی‌سپرد.

او می‌دانست چه می‌خواهد و از آنجا که مرد نیکی بود مقاومت می‌کرد. اما مرد نیک هم مرد است. نباید با آتش بازی کرد.

آنت هرگز مرتکب این پستی نخواهد شد که برای تامین عشق آینده بر عشق گذشته افترا ببندد.

در بحبوحه موفقیت گرایش‌هایی در خود می‌دید که برآورده‌های زندگی خود را ویران کند. تا لذت آن داشته باشد که آن را از نو بسازد.

آماده بود که آرمان عشق خود را تا هر اندازه که معشوق دگرگون می‌شود تغییر دهد.

دیگران را خوب نمی‌توان شناخت، مگر ازین راه که آنان را در حین فعالیت هرروزه که تارهای اراده کشیده شده است و حرکات و رفتار به صورتی طبیعی نمودار می‌شود ببینند. آنت، سیلوی را جز در دوران‌های بی‌کاری و استراحت و گردش ندیده بود. درباره ماده گربه‌ای که خود را روی پشتی نرم واداده است که می‌تواند قضاوت کند؟ او را به هنگام صید باید دید.

اون زن‌ها را خوب نمی‌شناخت. خیره‌اش می‌ساختند و دستپاچه‌اش می‌کردند. به جای شناختن ترجیح می‌داد که درباره‌شان قضاوت کند. به برخی‌شان چهره آرمانی می‌داد و برخی دیگر را محکوم می‌کرد. مردان خیلی جوان در قضاوت‌های خود همیشه شتاب زده‌اند. چون از خود و درخواست‌های خود لبریزند، در دیگران جز آنچه دل خودشان می‌خواهد چیزی نمی‌جویند.

اگر اعتماد نباشد، دیگر هیچ چیز میان ما نیست... هر عشقی جوهر خاص خود دارد: آن جا که یکی شکوفا می‌شود، دیگری می‌پژمرد. عشق شهوانی ارج و احترام نمی‌جوید. عشق ارجمند نمی‌تواند تا حد کام‌جویی ساده فرود آید.

آن‌ها می‌دانستند که بی‌انصافی می‌کنند؛ ولی در جایی که خود قربانی بی‌انصافی هستیم، بی‌انصاف بودن مایه تسکین است.

اگر خود تنها می‌بود، گذشته آنت را می‌پذیرفت؛ اما در برابر دیدگان مردم آن را نمی‌پذیرفت. این دلاوری در او نبود که زنی را که می‌خواست به همسری بگیرد و ترسویی خود را آبرومندی نام می‌داد.

سخت مصمم بود که آنچه را که مایه دردسرش می‌شد نبیند: مانند همه طبایع گوشه‌گیر که از مردم حذر می‌کنند، و همین که کسی را به دوستی برمی‌گزینند و در مورد اون از بی‌اعتمادی خود دست می‌شویند، دیگر قادر به تمیز نیستند، نمی‌خواهند تمیز دهند: خود را تسلیم کرده‌اند.

در دل‌های آنت و سیلوی حساب پول در میان نبود. اما در زندگیشان، چرا. آدمی تنها به عشق زنده نیست. به پول هم زنده است.