در بحبوحه موفقیت گرایش‌هایی در خود می‌دید که برآورده‌های زندگی خود را ویران کند. تا لذت آن داشته باشد که آن را از نو بسازد.

دیگران را خوب نمی‌توان شناخت، مگر ازین راه که آنان را در حین فعالیت هرروزه که تارهای اراده کشیده شده است و حرکات و رفتار به صورتی طبیعی نمودار می‌شود ببینند. آنت، سیلوی را جز در دوران‌های بی‌کاری و استراحت و گردش ندیده بود. درباره ماده گربه‌ای که خود را روی پشتی نرم واداده است که می‌تواند قضاوت کند؟ او را به هنگام صید باید دید.

در دل‌های آنت و سیلوی حساب پول در میان نبود. اما در زندگیشان، چرا. آدمی تنها به عشق زنده نیست. به پول هم زنده است.

آن‌ها می‌دانستند که بی‌انصافی می‌کنند؛ ولی در جایی که خود قربانی بی‌انصافی هستیم، بی‌انصاف بودن مایه تسکین است.

تقاضایش آن بود که دوستش بدارند، بخاطر خود او، برای چشم‌های زیبای خودش... با این همه به خودش خیلی نمی‌بالید، می‌دانست که نه زیباست و نه جذاب. ولی ضعفش در همین بود که می‌خواست بخاطر عشق به او شوهر کنند... مسخره است نه؟ خودش از آن شانه بالا می‌انداخت، زیرا این مرد گنده ساده دل، احمق نبود. زندگی به وی چیزها آموخته بود و مانند سه چهارم مردان فرانسوی درباره زنان دیر باور بود. ولی نیاز قلب بس نیرومند است!