بریده‌های کتاب افعی و بال های شب : خاکستر و پادشاه نفرین شده

یا الهه. دفتر کار وینسنت بود. بوی او را می داد. برای یک لحظه به نحو دردناکی حس کردم پدرم نمرده بود. انگار جایی در این اتاق بود، کتابی در دست داشت و خطی جدی بین ابروهایش افتاده بود. گذشته مانند تکه پاره های فولاد در تنم فرو رفت، به همان تیزی و به همان دردناکی.

عشق ترسناک بود. اینکه در برابر شخص دیگری آسیب پذیر باشی...

اعتیاد مال ضعیف هاست.)

آنقدر دلم برایش تنگ شده بود که نمیتوانستم طوری که دلم میخواست از او متنفر شوم. و بیشتر از همه به همین خاطر از او متنفر بودم.

ولی حالا اینجا، در محاصره او بودم، دلم نمی خواست هرگز از آنجا بروم. دلم می خواست روی صندلی اش مچاله شوم. دلم می خواست این جام شراب را لای پارچه ای ابریشمی بپیچم و اثر انگشت او را تا ابد نگه دارم.

رین. عامل سقوطم و ارزشمندترین حامی ام. نقطه ضعف و قوتم. بدترین دشمنم و بزرگ ترین عشقی که تا به حال شناخته بودم. همگی در یک اسم خلاصه می شدند. یک شخص. یک روح که به خوبی روح خودم می شناختم، به یک سان گیج کننده، به یک سان سرشار از نقص و کاستی.

حقیقت بی رحمانه این است که وقتی چیزی داری که به آن اهمیت می دهی، بقا دشوارتر می شود.

کسی نمی تواند زمان را متوقف کند. کسی نمی‌تواند مرگ را متوقف کند.

تو تنها نقطه نورانی در دامنه پهناور مرگی. تنها موجود زنده در این برهوت ویران. _وینسنت

ناگهان همه باهم رنگ حقیقت را به خود گرفتند؛ اینکه نجاتم داده بود. اینکه فلجم کرده بود. خودخواهی اش و جانفشانی اش. اینکه تلاشش را کرده بود. اینکه شکست خورده بود. و اینکه در هرصورت دوستم داشت. تمام این هارا تا آخر عمر بر دوشم حمل می کردم. و او هرگز زنده نمی شد.

عشق را به قدرت برتری می دادم.

حق با او بود. کلید، تمام زشتی ها ‌ نقطه ضعف هایی بود که حاضر نبودم به آنها نگاه کنم.

و وینسنت پدر که این ماس ماسک کوچک زمخت را که برایش درست کرده بودم، کنار ارزشمندترین متعلقاتش گذاشته بود. که با آخرین نفس هایش به من گفته بود دوستم دارد.

همه چیز من به او تعلق داشت. خونم. جسمم و روحم. تمام این ها را مدت ها پیش به او داده بودم. حتی جانم را. و حاضر بودم دوباره این کار را انجام دهم.

اهمیت دادن به یک چیز بسیار دشوارتر از اهمیت دادن به هیچ است.)

قدرت درد داره. نیازمند جانفشانیه. می خوای ای دنیا رو عوض کنی، افعی کوچولو؟ از میله ها بالا برو و ان قدر ارتفاع بگیر که دست هیچ کس بهت نرسه.

من به ترس احترام میزارم. فقط احمق ها نمیزارن.

ترس مجموعه ای از واکنش های فیزیکیه.

اعتماد کردن به شخصی دیگر ترسناک بود. ترسناک تر این بود که وقتی به اعتمادت خیانت کرده بود، دوباره به او اعتماد کنی.

من به ترس احترام میزارم. فقط احمق ها نمیزارن.