بریده‌های کتاب افعی و بال های شب : خاکستر و پادشاه نفرین شده

اهمیت دادن به یک چیز بسیار دشوارتر از اهمیت دادن به هیچ است.)

قدرت درد داره. نیازمند جانفشانیه. می خوای ای دنیا رو عوض کنی، افعی کوچولو؟ از میله ها بالا برو و ان قدر ارتفاع بگیر که دست هیچ کس بهت نرسه.

من به ترس احترام میزارم. فقط احمق ها نمیزارن.

ترس مجموعه ای از واکنش های فیزیکیه.

اعتماد کردن به شخصی دیگر ترسناک بود. ترسناک تر این بود که وقتی به اعتمادت خیانت کرده بود، دوباره به او اعتماد کنی.

من به ترس احترام میزارم. فقط احمق ها نمیزارن.

گفتم:"دوستت دارم" چون حقیقت داشت. به رغم همه چیز، هنوز حقیقت داشت.

انسان ها برای زمان سوگواری می کنند، چون تنها ارزی است که واقعا در چنین زندگی کوتاهی اهمیت دارد.

به همین زودی بیشتر از هر زمان دیگری وحشت کرده ام‌. وحشت از تو و بلایی که می توانی سرم بیاوری. وحشت از دنیایی که می تواند به راحتی تو را بکشد. وحشت از خودم، که دوباره قلب شکننده دیگری به من عطا شده که می دانم نمی توانم نگهش دارم‌. ولی افعی کوچولو من، این فوق العاده ترین وحشت ممکن است.

هیچ چیز خطرناک تر از معامله کردن نیست. هیج وحشتی عظیم تر از آنچه خودت انتخاب می کنی، نیست. هیچ تقدیری بدتر از آنچه خودت التماسش را داری نیست.

هیچ کداممان نقص هایمان را به اختیار خود انتخاب نکرده بودیم. با این حال بخشی از وجودمان بودند.

من تمام چیزهایی بودم که از اول مقدر بود باشم: دختر پدرم. قربانی و تحت حمایت او. بزرگ ترین عشق و اسباب نابودی او.

باید نقطه ضعف هایم را مانند گوشت فاسد شده بکنم و دور بیندازم. و بافت مرده خاصی است که خیلی وقت است اجازه دادم آزارم دهد، چون ضعیف بوده ام.

پدرم هر روز در لحظات قبل از بازکردن چشم هایم، آن زمان که بین بیداری و خواب گیر می کردم، زنده بود‌.‌.. و بعد چشم هایم را باز می کردم و شفافیت بی رحمانه و اجتناب ناپذیر هوشیاری بر سرم آوار می شد و پدرم بار دیگر می مرد.)

آن شب با هدف کشتنت به آنجا رفتم. ولی انتظار نداشتم چنان عشق ویرانگری نسبت به تو احساس کنم.

وینسنت مرا نابود کرده بود. مرا نجات داده بود. دوستم داشته بود. خفه ام کرده بود. گمراهم کرده بود. مرا به تمام چیزهایی که بودم، تمام چیزهایی که می توانستم باشم، تبدیل کرده بود. حتی عظیم ترین بخش های قدرتم، بخش هایی که او هرگز دوست نداشت پیدایش کنم، به او تعلق داشتند. و حالا اینجا بودم و داشتم تک تک زخم هایی را که برایم به جا گذاشته بود، زیر و رو می کردم و هرچقدر هم درد داشتند، هرگز دلم نمی خواست التیام یابند، چون مال او بودند. و آن قدر دلم برایش تنگ شده بود که نمی توانستم طوری که دلم می خواست از او متنفر شوم.

بعضی وقت ها چیزهایی کوچولو سخت تر از چیزهای بزرگن.)

وینسنت در گوشم زمزمه کرد، برمیای. نشون بده چقدر قوی ای. چشم هایم را محکم بستم. دلم می خواست به این صدا تکیه کنم. ولی مثل همیشه محو شد و دیدم پدرم بار دیگر مرده.

چیزی به اسم عشق بدون ترس نداشتیم؛ عشق بدون آسیب پذیری؛ عشق بدون ریسک.

من به آنجا آمدم تا بزرگ ترین نقطه ضعفم را نابود کنم و به جای آن حالا قلبم را پیشکشش می کنم.)