بریده‌های کتاب کتاب فروشی خانه به خانه

کارل درک می‌کرد که در سن شاشا، تا آنجا که به دختران مربوط می‌شود، «احمق» و «پسر» دو واژه‌ی مترادف بودند. ظاهرا باید با او موافقت میکرد؛ -همه‌ی پسرا تا زمانی که مرد نشدن، یه مشت جوون احمقند. و از گفتن این احتمال تلخ که شاید بعدها به بزرگسالانی احمق تبدیل شوند، خودداری کرد.

+پس اطلاعات زیادی درباره‌ی کتاب‌ها داری؟ -آه، اهمیتی نداره که چه تعداد کتاب بخونم، همیشه چیزهای زیادی هستند که من هنوز درباره‌شون نخوندم. این یک تراژدیه. هرکسی که از خوندن لذت می‌بره، دلش می‌خواد که تمام کتابای خوب موجود رو مطالعه کنه.

«این نمادی از یک آرزوئه... یا شاید هم یک رویا. از نظر من هیچ‌چیزی زیباتر از... لطفا به‌م نخند... از نظر من هیچ‌چیزی زیباتر از مطالعه‌ی یک زن نیست؛ وقتی در کتاب غرق میشه و دنیای اطرافش رو فراموش میکنه، چون در واقع در جای دیگه‌ای سیر میکنه. حرکت مردمک چشم‌هاش، نفس عمیقش موقع خوندن یک صحنه‌ی دراماتیک خاص یا لبخندی که به خاطر یک متن خنده‌دار روی صورتش می‌شینه. خیلی دوست دارم که یک زن اینجا زندگی کنه، کسی که بتونم اونو در حالی که تمام روز مشغول مطالعه‌ست تماشا کنم.» با گفتن این حرف لبخندی روی لبانش آمد. «مثل خوندن کتابیه که زبونش رو بلد نیستم‌.»

می تونم بغلت کنم ؟! بله! لازم نیست بپرسی ... من معمولا بی مقدمه انجامش می دم ...

بعضی از مردم وقتی ناراحتند، غذا نمیخورند. [اما] روز بعد کارل کتاب نخواند‌. به صورت خودکار غذایش را خورد، اما کتاب خواندن حالت خودکار نداشت.

میدونی، هر کتابی با هر کسی حرف نمی‌زنه. و حتی یه کتاب مسخره هم میتونه باعث برانگیختن تفکر هوشمندانه بشه. یک ذره حماقت هیچوقت به کسی آسیب نمی‌زنه؛ فقط باید مراقب باشی که از کنترل خارج نشه و گسترش پیدا نکنه.

هر آدمی به کتابهای متفاوتی احتیاج داره، چون ممکنه چیزی که یک نفر از صمیم قلب دوست داره، نفر بعد هیچ حسی بهش نداشته باشه.

کارل همیشه مراقب بود که دروغ نگوید. چون به محض اینکه دروغی را در جهان رها کنی، دیگر هرگز نمی‌توانی آن را برگردانی.

اغلب خواب می‌دید که حین مطالعه‌ می‌میرد و کتابی که در دست دارد آنچنان مسحورکننده است که متوجه گذار از زندگی به مرگ نمی‌شود...

اینکه بدانی برای آخرین بار کاری را انجام میدهی، باعث میشود که حتی ساده ترین تکالیف هم برایت اهمیت پیدا کند.

به انتهای دست‌نوشته که رسید، همزمان احساس شادی و اندوه می‌کرد. حتی وقتی یک کتاب خارق‌العاده دقیقا در نقطه‌ای مناسب و با جملاتی کاملا درست به پایان برسد و هر نوع اضافه‌گویی فقط به بی‌عیب و نقص بودنش آسیب برساند، باز هم دلمان میخواهد که چند صفحه‌ی دیگر ادامه داشته باشد. به این می‌گویند «پارادوکسِ خواندن».

-با زیاد کتاب خوندن، آدم‌روشنفکر نمیشه؛ زیاد غذا خوردن هم باعث نمیشه که یه غذاشناس بشی. من یه آدم خودخواهم و صرفا برای لذت خودم کتاب میخونم؛ به خاطر عشق به داستان‌های خوب، نه برای یاد گرفتن چیزی از این دنیا. +هیچ راهی برای اجتناب کامل از یادگیری وجود نداره. حتی در مغز آدم پیری مثل تو هم هرازگاهی یه چیزی خونه میکنه.

کارل کسانی را که به سبک کلکسیونرهای تمبر اهل جمع‌آوری کتاب بودند، درک میکرد. کسانی که دوست داشتند نگاهشان بین شیرازه‌های کتاب پرسه بزند و کتاب‌ها را مثل حلقه‌ای از دوستان صمیمی، دور خودشان جمع می‌کردند؛ احساس می‌کردند که بین خودشان و شخصیت‌های داخل کتاب‌ها ارتباطی وجود دارند. یا سرنوشتی مشترک داشتند یا آرزو می‌کردند داشته باشند

با فرض اینکه زندگی واقعی به نفی باورها گرایش داشت، باورمندی سعی بسیار می طلبید، آن هم هر روز ...

+داشتی گریه می‌کردی؟ -نه +شاید داشتی در درونت گریه میکردی؟ نه با اشک چشم‌هات، با قلبت؟ -با اشک‌های قلبم؟ +اگه یک چنین چیزی وجود داره، پس آره. -در این صورت، پس چرا چشمام باید فرق کرده باشند؟ +خجالت میکشند، چون گریه کردن باید کار اون‌ها باشه نه اعضای دیگه.

تا بدینجا آن روز، یکی از بهترین روزهای زندگی کارل بود. اما گاهی زندگی اجازه نمی‌دهد که یکباره حجم بالایی از شادی را تجربه کنیم. انگار شادی کالایی بود که از ترس نخوت باید در مصرفش صرفه‌جویی می‌شد‌.