بریده‌های کتاب شاهنامه

جهان سر بسر چون فسانه‌ست و بس! نماند بد و نیک بر هیچ‌کس!

استاد سخن ابر قهرمان زبان فارسی گلگون یاد میفرمایند: دریغ است ایران که ویران شود…

فریدونِ فرخ فرشته نبود ز مشک و ز عنبر سرشته نبود به داد و دهش یافت آن نیکُوی تو داد و دهش کن، فریدون تُوی

چو فرزند را باشد آیین و فر گرامی به دل بر، چه ماده چه نر

مکُش مورکی را که روزی کَش است که او نیز جان دارد و جان خَوش است

یکی تنگ صُندوق از این بهر ماست درختی که تریاک او زهر ماست بکشتیم و دادیم آبش به رنج بیاویختیم از برش تاج و گنج چو بَرشُد به خورشید و شد سایه‌دار به خاک اندر آمد سرِ مایه‌دار

جهان را چُنین است ساز و نِهاد برآرد ز خاک و دِهدْشان به باد

به گیتی بِهْ از راستی پیشه نیست بِهْ از راستی هیچ اندیشه نیست

چُنین گفت موبَد که مردن به نام به از زنده، دشمن بدو شادکام اگر من شوم کشته بر دست اوی نگردد سیه، روزِ چون آبِ جوی چو گودرز و هفتاد پورِ گزین همه پهلوانانِ با آفرین نباشد بدایران، تنِ من مباد چُنین دارم از موبَدِ پاک یاد که چون برکنند از چمن بیخِ سرو سزد گر گیا را نبوید تَذَروْ