بریده‌های کتاب دیوان حافظ

توانگرا دلِ درویشِ خود به دست آور که مخزنِ زَر و گنجِ دِرَم نخواهد ماند بدین رَواقِ زَبَرجَد نوشته‌اند به زر که جز نِکوییِ اهلِ کرم نخواهد ماند ز مِهْربانیِ جانان طمع مَبُر حافظ که نقشِ جور و نشانِ ستم نخواهد ماند «غزل ۱۷۹»

غزل گفتی و دُر سُفتی بیا و خوش بخوان حافظ که بر نظمِ تو اَفشانَد فَلَک عِقد ثُریّا را

چنان بردند صبر از دل که تُرکان خوانِ یَغما را

شنیده ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت فراق یار نه آن می کند که بتوان گفت 🌹حضرت حافظ🌹

ز دل برآمدم و کار بر نمی‌آید / ز خود به در شدم و یار در نمی‌آید مگر به روی دل آرای یارِ ما ور نه / به هیچ گونه دگر کار بر نمی آید

نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند جوانانِ سعادتمند پندِ پیرِ دانا را حَدیث از مُطرب و مِی گو و رازِ دَهر کمتر جو که کس نَگشود و نَگشاید به حکمت این مُعمّا را

مرا در منزلِ جانان چه اَمنِ عیش؟ چون هر دَم جَرَس فریاد می‌دارد که بَربندید مَحمِل‌ها

اگر دشنام فرمایی و گَر نفرین، دعا گویم

وفا مجوی ز کس ور سخن نمی‌شنوی به هرزه طالبِ سیمرغ و کیمیا می‌باش!

اَلا یا اَیُّهَا السّاقی اَدِرْ کَأسَاً و ناوِلْها که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکل‌ها

🌱خیال روی تو در هر طریق همره ماست نسیم موی تو پیوند جانِ آگه ماست 🌱به رغم مدعیانی که منع عشق کنند جمال چهره تو حجت موجه ماست 🌱اگر به زلف دراز تو دست ما نرسد گناه بخت پریشان و دست کوته ماست 🌱به صورت از نظر ما اگرچه محجوب است همیشه در نظر خاطر مرفٌه ماست

صبا از عشقِ من رمزی بگو با آن شه خوبان که صد جمشید و کیخسرو غلام کمترین دارد وگر گوید نمی‌خواهم چو حافظ عاشقِ مفلس بگوییدش که سلطانی گدایی همنشین دارد

درویش مکن ناله ز شمشیرِ احبّا کاین طایفه از کُشته ستانند غرامت در خرقه زن آتش که خمِ ابروی ساقی برمی‌شکند گوشهٔ محرابِ امامت کوته نکند بحثِ سرِ زلفِ تو حافظ پیوسته شد این سلسله تا روزِ قیامت

چو کُحلِ بینشِ ما خاکِ آستان شماست کجا رویم بفرما ازین جَناب کجا؟

صلاحِ کار کجا و منِ خراب کجا؟

شبِ تار است و رَه وادیِ اَیمَن در پیش آتش طور کجا؟ موعد دیدار کجاست؟ حافظ از بادِ خزان، در چمنِ دهر مَرَنج فکرِ معقل بفرما، گلِ بی‌خار کجاست؟

کجا همی‌ رَوی ای دل بدین شتاب کجا؟

قرار و خواب ز حافظ طمع مدار ای دوست قرار چیست صبوری کدام و خواب کجا؟