بریده‌های کتاب سه شنبه با موری

آن‌چه که می‌تواند به زندگی تو معنی و مفهوم بدهد، وقف خودت در راه دوست داشتن و عشق به دیگران است، وقف خودت به جمعیت اطرافت، و وقف خودت به خلق پدیده‌هایی که به تو انگیزه و مفهوم بدهد.

"زندگی مجموعه‌ای است از پَسروی‌ها و پیشروی‌ها..." این موضوع به مسابقه‌ی طناب کشی شباهت دارد... و امّا کدام طرف برنده می‌شود؟ "عشق برنده می‌شود. عشق همیشه برنده است."

... کاپل پرسید: موری در رابطه با مرگ تدریجی و عذاب‌آورش، بیش از همه از چه چیزی وحشت دارد؟! موری مکث کرد، بعد پرسید آیا میتواند رُک و بی‌پرده در تلویزیون حرف بزند؟! کاپل این اجازه را به او داد و گفت: بفرمایید موری مستقیم به چشمان مشهورترین مجری کشور آمریکا چشم دوخت: خب تد؛ بزودی یک نفر باید ماتحتم را بشوید ...

ضروری است که انسانی به تمام معنا باشم

اگر تو حس‌هایت را خفه کنی و آن‌ها را کاملا احساس نکنی. اگر تو به خودت اجازه ندهی که تا آخر با آن‌ها بروی _ تا ته حس‌هایت _ تو هرگز قادر نخواهی شد به مرحله‌ی رها سازی و انفصال برسی، تو خیلی خیلی درگیر احساس ترس شده‌ای. تو از درد می‌ترسی، تو از غم و غصه می‌ترسی، تو از آسیبی که عشق و عاشقی می‌تواند پدید بیاورد می‌ترسی. فقط در یک صورت تو می‌توانی حس‌هایت را تمام و کمال تجربه کنی، این‌که خودت را پرت کنی وسط آن‌ها، این که به خودت اجازه بدهی تا داخل آن‌ها شیرجه بزنی، طوری که حتی سرت هم زیر آن‌ها فرو برود. در این صورت تو معنی درد را درک می‌کنی، معنی عشق‌ را، غم را و فقط آن لحظه است که می‌توانی بگویی، 'آهان، خیلی خوب. من این احساس را تجربه کردم. معنی این حس را تجربه کردم. معنی این حس را درک کردم. حالا باید برای لحظه‌ای از این حس جدا شوم'.

معلم روی جاودانگی اثر می‌گذارد؛ معلم هرگز نمی‌تواند بگوید تاثیراتش[خوب یا بد!] در چه نقطه‌ای از حرکت بازمی‌ایستد.

آیا دنیا نباید متوقف شود؟ آن‌ها نمی‌دانند که چه بلایی بر سر من آمده است؟ اما دنیا نه تنها متوقف نشده بود، بلکه ابداً کوچک‌ترین توجهی هم نداشت.

امیدوارم که بتوانی در میان غم و اندوه و رنج به قدرتی شفابخش دست پیدا کنی.

" سکوت به هیچ وجه من را اذیت نمی کند. با وجود تمام سر و صداهایی که با دوستانم راه می اندازم، هنوز آنقدر رها و راحت نیستم که در مورد احساساتم در مقابل دیگران صحبت کنم- بخصوص در مقابل همکلاسی هایم. اگر چه می طلبید می توانستم ساعت ها در سکوت بنشینم. هنگام خروج از کلاس ، موری جلوی من را می گیرد و متذکر می شود : + امروز زیاد حرف نزدی. - نمیدانم. حرفی نداشتم که اضافه کنم. + من فکر میکنم که تو یک عالمه حرف داری که اضافه کنی. میچ تو در حقیقت من را به یاد کسی می اندازی که با او آشنا بودم، او هم دوست داشت مسائل را در درون خویش نگه دارد.  البته وقتی که جوان تر بود. - چه کسی ؟ + خودم. "

هیچ کدام از ما نمی توانیم آنچه را در گذشته مرتکب شده ایم به عقب برگردانیم و زندگی ضبط شده ی خود را از نو زندگی کنیم...

پیری صرفا فرسودگی نیست، خودت میدانی. پیری رشد و بزرگی است. مثبت‌های آن حتی از مثبت‌های مقوله‌ی مرگ نیز بیشتر است، زیرا تو به این ادراک می‌رسی که می‌خواهی بمیری، در نتیجه زندگی بهتری را زندگی خواهی کرد.

اگر سُنَت برایت کاربرد ندارد، ولش کن. سُنَت خودت را خلق کن.

خودت را ببخش. دیگران را ببخش. به تعویق نینداز.