بریده‌های کتاب سه شنبه ها با موری

تو باید خیلی قوی باشی که بتوانی سنت های غلط را کنار بگذاری و روش خودت را پیدا کنید. سنت خودت را خلق کن

اول زندگی که خردسالیم, برای حفظ بقایمان به دیگران احتیاج داریم. درست است؟ آخر زندگی هم, وقتی مثل من شدی , برای حفظ بقایمان به دیگران احتیاج داریم. درست است؟ و بقیه حرفش را زمزمه وار و زیر لبی ادامه داد: و حالا یک راز: بین این دو مرحله هم به دیگران احتیاج داریم.

آیا من نگران این هستم که پس از مرگ فراموش شوم؟" خب؟ هستی؟ "فکر نمی‌کنم، من با کلی آدم سر و کار دارم که ارتباط صمیمانه ای نیز با همدیگر داریم. وقتی عشق وجود دارد، چگونه می‌شود پس از مرگ فراموش شد؟ عشق یعنی زنده ماندن؛ عشق کلید چگونه زنده ماندن تو است حتی پس از مرگ."

اگر پیری تا این حد باارزش است، پس چرا اکثر مردم همیشه می‌گویند، 'آه که اگر من یک بار دیگر جوان می‌شدم...' <<می‌دانی این طرز فکر به چه چیزی برمی‌گردد؟ زندگی‌های نارضایت‌مندانه... زندگی‌های بی‌معنی و مفهوم. چون اگر تو معنا و مفهومی در زندگی‌ات پیدا کنی، هرگز نمی‌خواهی به گذشته برگردی.>>

فرهنگ ما آن‌طور نیست که در مردم حس خوشبختی ایجاد کند. باید به اندازه کافی قوی باشی که اگر تشخیص دادی فرهنگ به وظایفش عمل نمی‌کند، از آن حمایت نکنی و خودت یک فرهنگ ایجاد کنی.

عشق یعنی نگران بودن تو در مورد مسئله شخصی دیگر،طوری که گویی مسئله خودِ تو است.

اگر هراس را به درون خود راه دهی،اگر آن را مانند یکی از پیراهن های آشنایت بپوشی،می توانی به خودت بگویی:《 بسیار خوب،این ترس است. مجبور نیستم بگذارم بر من چیره شود.آن را به همان شکلی که هست میبینم.》 درباره تنهایی هم همین مطلب صادق است: دست می کشید.می گذارید تا اشکتان سرازیر شود.بعد می توانید بگویید: 《 بسیار خوب،این لحظات تنهایی من بود.از تنهایی نمی ترسم.اما حالا می خواهم این احساس تنهایی را به کنار بگذارم و به این توجه کنم که احساسات دیگری نیز در این دنیا وجود دارد.می خواهم آن ها را نیز تجربه کنم.》

زندگی مثل یک مسابقه طناب کشی است و عشق همیشه برنده میشود

زود تسلیم نشو , ولی دو دستی هم نچسب !

هر جامعه‌ای مشکلات خاص خودش را دارد، فکر می‌کنم، فرار راهش نیست. تو باید آن‌قدر کار کنی که فرهنگ خودت را خلق کنی.

سوگندی یاد کرد که تا آخرین لحظه‌ی زندگی‌اش نیز به آن وفادار ماند: هرگز شغلی را انتخاب نکند که به واسطه‌ی آن به استثمار دیگری بپردازد، و هرگز به خودش این اجازه را ندهد که از عرق جَبینِ دیگران پول در بیاورد.

پذیرای امواج عشق باشیم .ما فکر میکنیم استحقاق و ظرفیت عشق را نداریم .فکر میکنم اگر اجازه دهیم عشق در ما نفوذ کند،خیلی حساس و مهربان خواهیم شد.ولی خردمندی به نام لِوین چه خوب این مطلب را گفته که: «عشق تنها عمل عقلانی منطقی است»

همیشه آماده بود که احساسات خودش را آزادانه و راحت به معرض نمایش بگذارد، قابلیتی که گمشده‌ی هم نسل‌های من است.

"من بیشتر از تو قدر این پنجره را می‌دانم." قدر پنجره را می‌دانی؟ "بله. من هر روز از این پنجره به بیرون نگاه می‌کنم. متوجه تغییرات درختان می‌شوم، و قدرت وزش باد... من گذر زمان را از میان شیشه‌ی پنجره می‌بینم."