بریده‌های کتاب مدایح بی صله

سلاخی می‌گریست به قناریِ کوچکی دلباخته بود.

خواب‌آلوده هنوز / در بستری سپید / صبحِ کاذب / در بورانِ پاکیزه‌ی قطبی. / و تکبیرِ پُر غریوِ قافله / که: «رسیدیم / آنک چراغ و آتشِ مقصد!» / - گرگ‌ها / بی‌قرار از خمارِ خون / حلقه بر بارافکنِ قافله تنگ می‌کنند... / «-هان! / چند قرن، چند قرن به انتظار بوده‌اید؟»

عمرِ جهان بر من گذشته است / نزدیک‌ترین خاطره‌ام خاطرۀ قرن‌هاست / بارها به خونِ‌مان کشیدند / به یاد آر / و تنها دستاوردِ کشتار / نان‌پارۀ بی قاتقِ سفرۀ بی‌برکتِ ما بود.

نماز گزاردم و قتل عام شدم که قِرمَطی‌ام دانستند. / آن‌گاه قرار نهادند که ما و برادران‌مان یک‌دیگر را بکشیم و این / کوتاه‌ترین طریقِ وصولِ به بهشت بود!

و گورستانی چندان بی مرز شیار کردند / که بازمانده‌گان را / هنوز از چشم / خونابه روان است.

کوچ غریب را به یاد آر / از غربتی به غربت دیگر، / تا جُست و جوی ایمان / تنها فضیلتِ ما باشد.

همیشه همان... / اندوه، همان: / تیری به جگر در نشسته تا سوفار. / تسلای خاطر، همان: / مرثیه‌یی ساز کردن.-/ غم، همان و غم‌واژه، همان / نامِ صاحب‌مرثیه / دیگر.

اندیشیدن / در سکوت. / آن که می‌اندیشد / به ناچار دم فرو می‌بندد.