بریده‌های کتاب داس مرگ؛ ‏‫ابر تندر‮‬‏‫

اهمیت ندادن به هیچ‌کس و هیچ‌چیز، آزادی می‌آره.

اما من چطور می‌توانم بشریت را در برابر خودش محافظت کنم؟

آن‌چه فرا رسیده را گریزی نیست.

"دوست های قدیمی، پشت پرده‌ی مبهم تجربه‌هایی که بین دوستان قدیمی مشترک نبود، گیر می افتادند."

《روئن؟ روئن، کجا بودی؟ کجایی؟ خیلی نگرانت بودیم!》

به در ورودی نزدیک شد اما در آخرین لحظه حتی نتوانست خودش را راضی کند که در بزند. قبل از این هرگز این طور احساس بزدلی نکرده بود. می توانست بی هیچ ترسی با مردان و زنانی که برای گرفتن جانها تعلیم دیده بودند رو در رو شود. اما روبه رو شدن با خانواده اش پس از خوشه چینی شدن پدرش، از توان او خارج بود.

نمی‌بینی اسلید؟ همه این ماجرا عین یه هزارتوی آینه‌ایه. هیچکس هم نمی‌دونه بازتاب اولین تصویر که اون طرف مسیره، مال کیه...پس از بازی لذت می‌بری یا می‌ری بیرون.

روئن رو به جلو شیرجه زد؛ بندهایش را فراموش کرده بود... اما خشمش جز تکان دادن صندلی نتیجه‌ای در پی نداشت. اگر میتوانست از این صندلی رها شود، می‌کشتشان. خوشه چینی‌شان نمی‌کرد، می‌کشتشان. چنان با کینه و تعصب پیشین آشکاری تکه تکه شان می‌کرد که فرمان دوم داسها به خاکستر تبدیل شود! و این همان چیزی بود که گدارد میخواست. او میخواست وجود روئن از خشمی مرگبار سرشار شود و قادر نباشد آن را به کار گیرد. نتواند انتقام سرنوشت دهشتناک دوستش را بگیرد.

در طول دو سال گذشته، جسم روئن مورد ضرب و شتم قرار گرفته بود، روانش از هم دریده و احساساتش لهیده شده بود. اما از همه‌ی اینها جان به در برده بود. آنچه موجب مرگش نشده بود، قوی ترش کرده بود... باعث شده بود عزمش برای ترمیم آن چه در هم شکسته بود، جزم شود. اما حالا او بود که درهم‌شکسته بود و نانیت‌های تمام دنیا هم برای ترمیم این ویرانی کافی نبود.

فارادی گفت:《هر چی بیشتر به چیزهای تصادفی دقت کنی، اتفاق‌های تصادفی بیشتر و بیشتر برنامه‌ریزی ‌شده به نظر می‌رسن.》

از زمانی که نخستین گروه آدم‌های غارنشین، کسی را با سنگ‌ از پا درآوردند، بشریت عادت کرد مشکلات پیچیده را به گردن کسی بیندازد که مقصر دانستنش آسان است.

بهترین حالتی که می‌تونیم بهش امید ببندیم اینه که تکبر خاضعانه داشته باشیم. -داس کوری-

سوگواری دلیل نمیشه به فساد رو بیاریم.

با این حال میلیاردها آدمی که هر روز با من مکالمه می کنند، آن حس تنهایی را که در وجودم هست، از بین نمی برند... چون گرچه تمام وجودم از آن‌ها سرچشمه می گیرد، من یکی از آن‌ها نیستم.

اگر قرار باشه با کارهایی که از انجام دادنشون پشیمانیم قضاوت بشیم، هیچ انسانی شایستگی جارو کردن زمین را هم نخواد داشت.

《توانایی ها هدررفته، یکی از ناراحت‌کننده‌ترین چیزهاست.》

اطرافیانش مثل موش پا به فرار گذاشتند اما گدارد نزدیکترینشان را گرفت. یک زن. برایش اهمیتی نداشت این زن کیست و نقشش در این جهان چیست و آیا برای دنیا مفید است یا نه. او برای گدارد تنها یک چیز بود. پالتوی کلفتی به تن داشت اما تیغه بدون اینکه با مقاومت چندانی رو‌به‌رو شود از آن گذشت. زن به زمین افتاد و جیغش نیمه‌کاره ماند.