خودش که احساس نمی‌کرد فرد چندان خاصی باشد. بیش از هر چیز حس می‌کرد نابجاست.

اما ازرا در مقام یک هنرمند می‌خواست چیزی فراتر از فقط قابل‌قبول باشد. می‌خواست استثنایی باشد. چون اگر نمی‌توانست استثنایی باشد، پس اصلاً تلاش کردن چه فایده‌ای داشت؟

《آموخته‌ام که هر چه بیشتر بکاوم، چیزهای بیشتری برای دانستن می‌یابم.》

《توانایی ها هدررفته، یکی از ناراحت‌کننده‌ترین چیزهاست.》

اگر قرار باشه با کارهایی که از انجام دادنشون پشیمانیم قضاوت بشیم، هیچ انسانی شایستگی جارو کردن زمین را هم نخواد داشت.