بریده‌های کتاب تراویس

و انتخاب های دوم حتی سزاوار خداحافظی هم نبودند.

چه قدر زیبا بود با آن چشم ها؛ آن چشم های لعنتی، چه طور قرار بود آن چشمها را فراموش کنم؟

میدونم مگی.باور کن میدونم.

می خواستم برات گل بگیرم اما با خودم گفتم خانم گلی ترجیح میده موجودات زنده از ریشه هاشون جدا نشن.

اعتراف میکنم چیزی زیادی از موسیقی نمیدانستم، من بیشتر با کتاب‌ها دمخور بودم.

و انتخاب های دوم حتی سزاوار خداحافظی هم نبودند.

همه ما در زندگی شخصی و حرفه‌ای خود مالک حقایق تلخی بودیم که فقط نوعش بسته به مسیر زندگی‌مان فرق می‌کرد.

مگر همه ما منظومه‌ای از نسخه‌های متفاوت خود‌ در طول زندگی نیستیم؟ شاید اگر شانس می‌آوردیم و البته عاقل بودیم، یاد می‌گرفتیم که چه‌طور خوبی‌های هر نسخه را بیرون بکشیم و بدی‌ها را همان‌جا رها کنیم. همان قسمت‌هایی که به دردمان نخورده بود و چیزی جز درد و عذاب به ارمغان نیاورده بود.

همه ما یه اشتباهاتی داریم تراویس، ولی این شانس رو داریم که خودمون رو از نو بسازیم. حالا اگه نسخه جدیدمون یه ذره بهتر از قبلی باشه، یعنی از اشتباهاتمون درس گرفتیم و رشد کردیم.

شاید انواع گوناگونی از باختن وجود داشت. و هرکدام از ما باید دستمان را سبک‌سنگین می‌کردیم. تا ببینیم چه دستی را واگذار کنیم تا بازی اصلی را ببریم.

خیلی از چیزهایی که از بابتشان مطمئن بودم دروغ از آب درآمده بودند.

من جداً از دخترانی که باعث می شدند از بقیه دخترها بدم بیاید، بدم می آمد.

وقتی بهت ظلم شده، چه اشکالی داره انتقام بگیری؟

زمان همه چیز را معلوم می کرد.