بریده‌های کتاب اتاقی برای مهمان

استرس ما رو در برابر هر چیز بد و خطرناکی که در وجودمون نهفته و پنهانه آسیب‌پذیر می‌کنه ...

شاید الزامِ به شاد بودن احمقانه‌ترین باوری بود که آدم‌ها تا‌به‌حال داشتند.

ولی مگر می‌شود مرگ را انکار کرد. حتی ادعایش هم گزافه‌گویی است. مرگ روح و روان آدم را به جنون می‌کشاند و وجود را از خصلت‌های نیک می‌زداید. مرگ روابط دوستانه را زهرآلود می‌کند و عشق و دوستی را به ریشخند می‌گیرد.

تـابـه‌حال این‌طـور دچـار شک‌ و تـردیـد نشده بودم. هیچ خوشم نمی‌آمد آدم یکدنده و خشک‌مغزی باشم. اما چطور می‌توانستم خودم را از چنین بندی رها کنم؟ تیمارش کنم، ولی بر عقایدم پافشاری نکنم؟

ای خدای قادر مطلق تو امید همه‌ی مایی...

قلبم پر از حفره بود ؛ احساس ضعف می‌کردم و نمی‌توانستم درست و منطقی رفتار کنم...

اینکه همه‌چیز را در مورد کسی بدانیم به معنای این نیست که از همه خطاهایش چشم‌پوشی کنیم؛ همین که درک کنیم کفایت می‌کند.

چشمم خورد به یک قالیچۀ زیبا: شکوفه‌هایی گلبهی با شاخ‌و‌برگ‌های سبز روشن دوتادوتا کنار هم روی زمینه‌ای کرم‌رنگ‌. مرد فروشنده بهم گفت این قالیچه بافت( ایران) است و رنگ‌های به‌کار‌رفته در آن طبیعی است. همان فرش را انتخاب کردم .

همیشه تصورم این بود که غم و اندوه بیش از هر احساس دیگری آدم را تحلیل می‌برد. حالا فهمیده بودم خشم از آن هم بدتر است.

چارۀ دیگه‌ای ندارم؛ من باید سعی کنم پرانرژی و سرحال و مصمم باقی بمونم و یه هدفی داشته باشم...

تصور می‌کردم که او هم به‌نحوی دارد با این خوی و منشش، با رهایی از قیدوبند این دنیا، خودش را آرام و بی‌صدا، برای مواجهه با مرگ تجهیز می‌کند؛ که البته تک‌تک آدم‌ها باید این‌گونه باشند...

هـر عقیـده و باوری هم کـه داشـت، آن‌قـدر در ذهنـش ریـشـه‌ دوانـده‌ و با زندگی‌اش عجین شده،‌ که نیازی نمی‌دید درباره‌اش صحبت کند...

نیکولا دلش می‌خواد بزنه دخلت رو بیاره، چون سعی داری هرطور شده از چیزی که می‌دونی باخبـرش کنی. اون نمی‌خـواد بدونه، داره تمام زورش رو می‌زنـه تـا خودش رو از این اخبار بد دور نگه داره؛ آدم فکر می‌کنه احتمال داره فقط با شنیدن یه خبر بد درجا بیفته و بمیره...

موهبتی است مهیاکردن مکانی که بناست شخصی دیگر در آن بیارامد. الیزابت جولی

من زندگیم رو هدر دادم! به مـن نگاه کـن. شـصت ‌و پنـج سـالمـه. چـه کار مفیـدی توی این سـال‌هـا انجام داده‌م؟ همۀ این نعمت‌ها رو حروم کردم. هیچی نشدم. یه آدم سربه‌هوا و بی‌فکر بودم. همه‌ش از این شاخه به اون شاخه می‌پریدم. بـا سَـر می‌خـوردم زمـیـن و بـدون فکـر فـقـط بـه راهـم ادامـه مـی‌دادم. بخت‌واقبال خوبم رو به باد فنا دادم. گند زدم به شانسم. حالا دیگه هیچی برام باقی نمونده...