بریده‌های کتاب بشنو از نی: مروری بر دعای ابوحمزه ثمالی

ما ضرورتی ندارد که در خودمان چیزی بیافرینیم، بلکه کافی است آنچه را که داریم، جهت بدهیم و رهبری کنیم. ما که حرکت می‌کنیم، به سوی هیچ‌ها و پوچ‌ها نرویم. ما که غضب می‌کنیم، برای کم‌ها و حقارت‌ها غضب نکنیم. ما که می‌خواهیم قانع نباشیم، به گفتهٔ رسول از آن پیرزن یهودی کمتر نشویم.

داستان از این قرار است که تو اگر بمانی و حرکت نکنی،می‌گندی و می‌گندانی و اگر حرکت کنی و نشتابی،مانع راه شتابنده‌ها خواهی بود؛که در این اتوبان سرعت های محدود مزاحم است

سپاس خدایی را که صدایش می‌زنم و جوابم را می‌دهد، گرچه من به کُندی جواب دعوت او را می‌دهم.

با اطعام و احسانم درس تجمل و نمايش داشتم و خلق را به اين طرف كشاندم. با سخنم و با زيباييم و با علم و با ثروتم آنها را در خويش نگه داشتم و از حق جدا كردم. پ.ن: چه سفره‌های اطعام و چه مباحثات علمی که اینگونه بودند و صاحب برکتی نشدند. فقط انرژی‌ها را گرفتند و با نداشتن حاصل، ناامیدی‌ها را خلق کردند...

من خود با تمام نیرو می‌کوشم و یکی از نیروهای من تویی که خداوندِ قدرت‌ها و گشایشگر بن‌بست‌ها هستی؛ تویی که می‌توان بر تو تکیه کرد و می‌توان با تکیه بر تو با دشمن‌های بزرگ درگیر شد و موسی‌صفت در برابر فرعونِ قدرت ایستاد، و ابراهیم‌وار در برابر آتش نمرود، و یوسف‌گونه در برابر زیبایی زن‌ها، و عیسی‌منش در برابر تجمل‌ها و بدعت‌ها، و محمدکردار در برابر تمامی آنچه که جز تو است و برای غیر توست.

من همان چیزی هستم‌که آن را می‌خواهم و همان‌قدر هستم که نیازش را احساس می‌کنم. پس چرا خودم را نشناسم و به کمتر از خودم مشغول شوم‌ و برای کم‌ها زار بزنم و بنالم؟!

فیض تو سرشار است و آنچه که مارا محروم کرده،دیوارهایی است که ما بر گرد خویش بالا آورده ایم و حصاری است که ما خود را در آن زندانی کرده ایم

در راه تو از دست دادن،همان بدست آوردن است،که آنچه برای تو شد،باقی است و آنچه پیش ما مانده،فانی است.

واى بر من و به رسواييم. در صفحه‌ى هستى، در اين لوح منظم، من با دست نعمت‌ها، نقش گناهانم را كشيدم.

به آنچه امید نداری امیدوارتر باش،چون موسی به امید آتش آمد و به آتش نرسید،اما پیامبر بازگشت.

اما بعضی‌ها که می‌توانند از بدها خوب استفاده کنند و دربن‌بست هاراه بسازندو در برابر گرفتاری ها از گرفتاری ها،نه فرار کنند و نه درگیر شوند،بهره برمی‌دارند و از همان حالت‌ها که یافته‌اند طبیعی است به حرکت‌های بیشتری می‌رسند.

باید قرائت زیاد باشد و مستمر؛ تا آنجا که قرآن همچون سرودی آشنا در تو جریان بگیرد.

تويى كه مى‌توان بر تو تكيه كرد و مى‌توان با تكيه‌ى بر تو با دشمن‌هاى بزرگ درگير شد و موسى صفت، در برابر فرعون قدرت ايستاد و ابراهيم‌وار، در برابر آتش نمرود و يوسف گونه، در برابر زيبايى زن‌ها و عيسى‌منش، در برابر تجمل‌ها و بدعت‌ها و محمد كردار، در برابر تمامى آنچه كه جز توست و براى غير توست.

درد ما از این مسئله برخاسته که داریم با عادت‌ها زندگی می‌کنیم و کلمه‌ها را، احساس‌ها را ،حقیقت هارا با تیغ عادتمان سر می‌بریم و داریم با دروغ‌هایمان زندگی می‌کنیم

... در راه تو از دست دادن همان به دست آوردن است ...

اگر بدانم هر چه جز او مرا حركت داده و هر چه جز او مرا خوشحال كرده و يا رنج داده خسارت من و زيان من و ذنب من و گناه من است، آن موقع ديگر تمام گناه‌ها را، غيبت و تهمت و زنا و لواط، حساب نمى‌كنم...

آنها كه از خدا عدول كرده‌اند و از اين نور گذشته‌اند، ديگر ارزش ثابتى نخواهند داشت و جز خودمحورى، تكيه‌گاهى نخواهند داشت. با اين خودخواهى سخن از انسان دوستى و حقوق انسان‌ها بيش از يك دروغ و فريب نيست. كَذَبَ العادِلُونَ بِاللّهِ و ضَلُّوا ضَلالاً بَعيداً وَ خَسِرُوا خُسْراناً مُبيناً؛

تو گفته‌اى سؤال كنيم تا بدهى، با اين كه مى‌توانستى بدون سؤال بدهى. تو مسألت ما را مى‌خواهى تا در اين مسألت آمادگى پيدا كنيم و با اين خواستن با تو پيوند بخوريم و به سوى تو بياييم.