بریده‌های کتاب بشنو از نی: مروری بر دعای ابوحمزه ثمالی

اگر نیاز چیزی را درک نمی‌کنی، به تقلید نخواه، که این جز بازیگری نیست. و این بازیگری جز سیاهی قلب و خستگی و دلزدگی چیزی نمی‌آورد. آنها که با دل بازیگر و تنها با زبان خویش، دعا می‌کنند محروم می‌شوند و رانده و دور.

حمد و سپاس خدایی را که می‌خوانمش و او جوابم را می‌دهد؛ اگرچه وقتی که او مرا می‌خواند، سستی می‌کنم.

غفلت، نتیجهٔ عدم‌تمرکز است و عدم‌تمرکز، به خاطر توجه به اهمیت‌هایی است که ذهن را به خود می‌کشند و در خود می‌برند.

و در این راه و در این ادامه، آنچه که فکر مرا مشغول می‌کند و هر اهمیتی که مرا به خود جذب می‌کند، تو عهده‌دار و کافی باش. ﴿وَاکفِنی ما اَهَمَّنی﴾

غذای فکر، از تدبر و توجه و تمرکزها تأمین می‌شود و شناخت‌هایی به دست می‌رسد که رزق عقل را فراهم می‌سازد و یقین‌ها سبز می‌شود که نیاز سنجش و تعقل ماست.

ماشینی که راه نیفتاده هر چه فرمانش را بچرخانی خطری نمی‌بیند و همین طور ماشینی که آرام می‌رود، انحراف‌هایش خیلی خطرناک نیستند، اما در سرعت‌های زیاد، سرعتی بالاتر از سرعت نور، یکدهم ثانیه انحراف و لرزش سی‌هزار کیلومتر انحراف است.

آن‌ها که از خدا می‌گذرند و از نور، چشم می‌پوشند، در تاریکی به بی‌تفاوتی خواهند رسید و در تاریکی کم خواهند شد و زیان خواهند دید؛ چون هنگامی که انسان، خود را ندید و قدر و ارزش خود را نشناخت به کم قانع می‌شود و با هیچ می‌سازد و خود را می‌بازد.

ما ضرورتى ندارد كه در خودمان چيزى بيافرينيم، بلكه كافى است آنچه را كه داريم جهت بدهيم و رهبرى كنيم...

«تو كه بار خدا را به دوش گرفته‌اى، جز با پاى او و عبوديت او نمى‌توانى حركت كنى.» پ.ن ۱: در مورد اطاعت و عبودیت سخن بسیار رفته اما کمتر کسی توانسته مبانی مستحکم و مبین آن را به خوبی توضیح دهد. توضیحی که هم عقل را بر تارک وجود آدمی باقی گذارد و هم احساس را سیراب کند؛ و این توضیح، چیزی است که در آثار مرحوم صفایی خودنمایی می‌کند. پ.ن ۲: برخی می‌گویند این حرف‌های شیخ علی صفایی بیشتر به شعار و بازار گرمی می‌ماند و در دین ریشه ندارد. خطاب به آنها روایت قدسی را که مستند و منبع این حرف است را یادآوری می‌کنم: «عبدی اطعنی حتی اجعلک مثلی...»

انسان در حرکت خویش مستمراً احتیاج به این نظارت‌ها و شهودها و بررسی‌ها و ایستگاه‌ها وقوف‌ها (مَواقف) دارد که خود را ارزیابی کند و با یقین به راه خویش ادامه بدهد.

من همان چیزی هستم که آن را می‌خواهم و همان‌قدر هستم که نیازش را احساس میکنم، پس چرا خودم را نشناسم و به کمتر از خودم مشغول شوم و برای کم‌ها زار بزنم و بنالم.

چون باید با نور نگاه کرد،نه آن که به نور نگاه کرد.کسی که با خورشید نگاه نمی‌کند و به خورشید نگاه می‌کند کور خواهد شد.

یک جمله که در یک دعا است،پیش از آنکه یک جمله باشد،یک احساس است و این احساس نیاز،همرا شناخت هایی است و این شناخت ها هم نتیجه تفکر ها و مطالعه هایی.

اگر نیاز چیزی را درک نمی‌کنی، به تقلید نخواه، که این جز بازیگری نیست. و این بازیگری جز سیاهی قلب و خستگی و دلزدگی چیزی نمی‌آورد. آنها که با دل بازیگر و و تنها با زبان خویش، دعا می‌کنند محروم می‌شوند و رانده و دور.

انسان گاهی حرف‌هایی دارد که با زبانش هم بیگانه است.

عبادتی که مهم‌ترین کار در لحظه نباشد، عبادت نیست... و نور نخواهد داد.

این تویی که هر بدی و بن‌بستی را به خوبی تبدیل می‌کنی و راه‌ها را می‌گشایی.

که رزق دل عشق است و محبت است و این محبت هم اطاعتی را به دنبال می‌آورد و قربی را هدیه می‌کند که رزق روح ماست

اللّهُمَّ اشْغَلنا بِذِکرِک خدایا تو ما را به یاد خودت مشغول بدار.