بریده‌های کتاب او؛ تفسیر سوره مبارکه توحید

آنچه باقی می ماند آن است که مربوط به خداست؛

انسان اگر در مسیر اخلاص ایستادگی کرد، شراب عشق الهی روزی اش میشود و او را به مرحله ی خلوص ذاتی می رساند، یعنی نقطه ای که بنده حقیقتا عبد محض الهی می شود و در وجودش جز نور خداوند، چیز دیگری یافت نمیشود.

کسی می تواند توحید را درست بفهمد و در مرحله ی بعد به دیگران آموزش بدهد که خود را در مفاهیم ذهنی محصور نکرده ، بلکه بال عشق را در قلب خویش به پرواز درآورده باشد و با چشم جان ، حقیقت عالم را مشاهده کند.

چندان که سالکانت ره بیش پیش بردند ره پیش بیش دیدند بودند در بدایت عطار

به کمند سر زلف تو، گرفتار شدم شُهره‌ی‌ شهر، به هر کوچه و بازار شدم گر برانی‌ ز درم از در دیگر آیم گر بُرون رانْدِیَم از خانه، ز دیوار شدم مستیِ‌ علم و عمل، رخت ببست از سر من تا که از ساغر لبریز تو هُشیار شدم پیشِ من، هیچ به از لذّت بیماری‌ نیست تا ز بیماری‌ چشمان تو بیمار شدم نشود بر سر کوی‌ تو بیابم راهی‌ از دم پیر، در این راه مددکار شدم دامن از آنچه که انباشته‌‌ام برچیدم تا که خجلت‌زده در خدمت خمّار شدم

گاهی علم توحید هم حجاب است.

می‌شود خداوند را با استدلال های مختلف عقلی و فلسفی اثبات کرد، اما حضور او را در متن زندگی احساس نکرد

نباید فراموش کرد که شناخت علمی خداوند فقط یک گام در مسیر معرفت الهی است نه مقصد آن .توقف در این مرحله، محروم شدن انسان از لذت معرفت حقیقی و قلبی خداوند را به همراه دارد.

بگذر ز علم رسمی، که تمام قیل و قال است من و درس عشق ای دل! که تمام وجد و حال است ز مراحم الهی، نتوان برید امید مشنو حدیث زاهد، که شنیدنش وبال است طمع وصال گفتی که به کیش ما حرام است تو بگو که خون عاشق، به کدام دین حلال است؟ به جواب دردمندان، بگشا لب ای شکرخا! به کرشمه کن حواله، که جواب صد سوال است

عُمری گذشت و راه نبُردم به کوی دوست‏ ‏‏مجلس تمام گشت و ندیدیم روی دوست‏ ‏‏گلشن مُعطّر است سراپا ز بویِ یار‏ ‏گشتیم هر کُجا نشنیدیم بوی دوست‏ ‏‏هر جا که می روی ز رُخ یار روشن است‏ خفّاش وار راه نبُردیم سوی دوست‏ ‏‏می‌خوارگانِ دل‌شده ساغر گرفته اند‏ ما را نَمی نصیب نشد از سبوی دوست‏ ‏‏گوش من و تو وصف رُخ یار نشنود‏ ور نه جهٰان ندارد جُز گفتگوی دوست‏ ‏‏با عاقلان بگو که رُخ یار ظاهر است‏ کاوش بس است این همه در جُستجوی دوست‏ ‏‏ساقی ز دست یار به ما باده می دهد‏ ‏‏برگیر می تو نیز ز دستِ نکویِ دوست‏