بریده‌های کتاب خطاب به عشق: نامه های عاشقانه آلبر کامو و ماریا کاسارس: دفتر اول (1949 - 1944)

به تو فکر می‌کنم، به پاریس، به این روزهای خوش که خاطره‌شان از ذهنم نمی‌رود. این خاطرات کمک می‌کنند تا زندگی کنم، ادامه دهم و انتظارات را تاب بیاورم. من به آن‌ها زنده‌ام. باقی چیزها فقط شکنجه است و هیاهوست.

آنچه در وجودم پر می‌زند از جنس شادی دلدادگی‌ست. اما در عین حال تلخی رفتنت را می‌چشم. غم چشم‌هایت را، وقت وداع. واقعیت این است که طعم با تو بودن طعمی‌ست بین اضطراب و خوشبختی.

دوری از او که دوستش می‌داریم چقدر طاقت‌فرساست. از چهره‌ات محرومم و در این جهان چیزی از آن عزیزتر ندارم.

من ماه‌های بسیار طاقت‌فرست و پرفشاری را از سر گذرانده‌ام تا از لحاظ روانی فرسوده نشوم. چیزهایی که معمولا به‌راحتی تابشان می‌آوردم الان از تحملم خارج است. مهم نیست؛ این هم خواهد گذشت.

دلم می‌خواهد خوشحال باشی. تو هرگز زیباتر از آن شبی نبودی که گفتی خوشحالی. به شکل‌های زیادی دوستت دارم اما بیش‌تر از همه این‌طور: با چهره‌ای شاد و پر از برق زندگی که همیشه مرا زیر و زبر می‌کند.

احساس کسی را دارم که مدتی‌ست همه‌چیزش را از دست داده. اگر از من کناره بگیری، همه‌ی زندگی‌ام در تیرگی شب فرو می‌رود.

فراموش نکن که آدمی در این جهان هست که همیشه و هر لحظه می‌توانی پیش او برگردی. روزی از ته قلبم تمام آنچه دارم و آنچه هستم را به تو بخشیده‌ام. تو قلبم را با خود خواهی داشت تا وقتی که من این جهان غریب را ترک گویم.

آدم همیشه نیرومند نیست. هرچقدر هم که فکر کند تواناست ممکن است نتواند بر رنج‌هایش چیره شود. وقت‌هایی که آدم خود را بیچاره‌ترین احساس می‌کند، فقط نیروی عشق است که می‌تواند او را نجات دهد.

فلاکت‌های کل جهان امروزه چنان بزرگ و چنان پرشمار است و با چنان سرعتی رو به ازدیاد است که اگر کسی بخواهد به آن توجه کند، برای پرداختن به یک موضوع یا تعداد انگشت‌شماری از آن میان هم توانش را از دست خواهد داد. وظیفه‌ی ما این است که اراده‌مان را بی‌وقفه تقویت کنیم، تا هیچ‌چیز فراموش نشود و چشم‌ها همیشه باز نگه داشته شوند به وقایع بزرگی که دیده‌ایم و به تیره‌بختی‌هایی که مستقیم و غیرمستقیم شاهدشان بوده‌ایم.

تا جایی که بشود رنج را تقسیم کرد، رنج تو رنج من هم هست.

این چه تقدیر نفرت‌انگیزی است که میان دو نفر که این‌چنین همدیگر را دوست دارند و این‌قدر به هم نزدیکند، این فاصله‌ی بی‌انتها را گذاشته که هرگز نمی‌توان مطمئن بود که پر می‌شود؟

از خودم در عجبم که چرا از این غم خلاصی ندارم. شجاعت و توانم را خیلی راحت از دست داده‌ام. انگار انرژی حیاتی‌ای را که می‌خواستم درونم جای این غم بنشانم تا بتوانم از نو آغاز کنم، از دست داده‌ام.

ما چاره‌ای نداریم جز اینکه سرنوشت را بپذیریم بی‌آنکه به زانو درآییم.

«امان از شب!» چون شب بیشتر از هر وقت دیگر از تنهایی و‌ تمنایم احساس وحشت می‌کنم.

اما این هم واقعیت دارد که من ترجیح می‌دهم با تو به‌سوی ویرانی شتاب کنم تا اینکه خلوت آسوده داشته باشم.

سعی می‌کنم کار کنم، اما احساس می‌کنم مثل باتری خالی شده‌ام.

سخت شکوهمند اما هولناک است که باید یکدیگر را وقت مخاطره و تردید هم دوست بداریم

اگر خدایی داری، او آگاه است که حاضرم تمام هستی و دارایی ام را بدهم تا باز دستت را روی صورتم حس کنم. من از چشم انتظاری و دوست داشتنت دست برنمیدارم، حتی در میانهٔ برهوت. فراموشم نکن.

آدم مجبور است همان باشد که هست

هیچ کس هرگز تو را چنین که من دوست دارم دوست نخواهد داشت.