بریده‌های کتاب خطاب به عشق: نامه های عاشقانه آلبر کامو و ماریا کاسارس: دفتر اول (1949 - 1944)

آخ، عزیزم! دورى از او که دوستش می‌داریم چقدر طاقت فرساست.

بیشتر از هرچیز دلم می خواست می توانستم تمام روحم را در چشمانم بگذارم و تا ابد ، تا هنگام مرگم ، به تو نگاه کنم .

من نیاز ندارم که تو مرا جذاب بدانی یا فهمیده یا هرچه . من نیاز دارم که مرا دوست بداری و برایت قسم میخورم که این دو یکی نیست.

تو قلبم را با خود خواهی داشت تا وقتی که من این جهان غریب را ترک بگویم ، جهانی که دارد خسته ام می کند . تنها امیدم این است که روزی تو بفهمی چقدر دوستت داشته ام .

من ماه های بسیار طاقت فرسا و پرفشاری را از سر گذرانده ام تا از لحاظ روحی فرسوده نشوم. چیز هایی که معمولا به راحتی تابشان می آوردم الان از تحملم خارج است.

آدم همیشه نیرومند نیست،هرچقدرهم که فکر کند تواناست ممکن است نتواند بر رنج هایش چیره شود.وقت هایی که انسان خود را بیچاره ترین احساس میکند،فقط نیرو عشق است که میتواند او را نجات دهد.

زخم‌ها هنوز منتظر بهانه‌اند که دوباره سر باز کنند،در کوچیک‌ترین چیزها حسش می‌کنم، تصاویر دردناک گهگاهی فکرم را مشغول می‌کند اما روندش ثابت شده.

میلی بچگانه به گریستن دارم، که به خاطر لبریز بودن از زندگی‌ست.

به تو فکر می‌کنم، به پاریس، به این روزهای خوش که خاطره‌شان از ذهنم نمی‌رود. این خاطرات کمک می‌کنند تا زندگی کنم، ادامه دهم و انتظارات را تاب بیاورم. من به آن‌ها زنده‌ام. باقی چیزها فقط شکنجه است و هیاهوست.

آنچه در وجودم پر می‌زند از جنس شادی دلدادگی‌ست. اما در عین حال تلخی رفتنت را می‌چشم. غم چشم‌هایت را، وقت وداع. واقعیت این است که طعم با تو بودن طعمی‌ست بین اضطراب و خوشبختی.

دوری از او که دوستش می‌داریم چقدر طاقت‌فرساست. از چهره‌ات محرومم و در این جهان چیزی از آن عزیزتر ندارم.

من ماه‌های بسیار طاقت‌فرست و پرفشاری را از سر گذرانده‌ام تا از لحاظ روانی فرسوده نشوم. چیزهایی که معمولا به‌راحتی تابشان می‌آوردم الان از تحملم خارج است. مهم نیست؛ این هم خواهد گذشت.

دلم می‌خواهد خوشحال باشی. تو هرگز زیباتر از آن شبی نبودی که گفتی خوشحالی. به شکل‌های زیادی دوستت دارم اما بیش‌تر از همه این‌طور: با چهره‌ای شاد و پر از برق زندگی که همیشه مرا زیر و زبر می‌کند.

احساس کسی را دارم که مدتی‌ست همه‌چیزش را از دست داده. اگر از من کناره بگیری، همه‌ی زندگی‌ام در تیرگی شب فرو می‌رود.

فراموش نکن که آدمی در این جهان هست که همیشه و هر لحظه می‌توانی پیش او برگردی. روزی از ته قلبم تمام آنچه دارم و آنچه هستم را به تو بخشیده‌ام. تو قلبم را با خود خواهی داشت تا وقتی که من این جهان غریب را ترک گویم.

آدم همیشه نیرومند نیست. هرچقدر هم که فکر کند تواناست ممکن است نتواند بر رنج‌هایش چیره شود. وقت‌هایی که آدم خود را بیچاره‌ترین احساس می‌کند، فقط نیروی عشق است که می‌تواند او را نجات دهد.

فلاکت‌های کل جهان امروزه چنان بزرگ و چنان پرشمار است و با چنان سرعتی رو به ازدیاد است که اگر کسی بخواهد به آن توجه کند، برای پرداختن به یک موضوع یا تعداد انگشت‌شماری از آن میان هم توانش را از دست خواهد داد. وظیفه‌ی ما این است که اراده‌مان را بی‌وقفه تقویت کنیم، تا هیچ‌چیز فراموش نشود و چشم‌ها همیشه باز نگه داشته شوند به وقایع بزرگی که دیده‌ایم و به تیره‌بختی‌هایی که مستقیم و غیرمستقیم شاهدشان بوده‌ایم.

تا جایی که بشود رنج را تقسیم کرد، رنج تو رنج من هم هست.

این چه تقدیر نفرت‌انگیزی است که میان دو نفر که این‌چنین همدیگر را دوست دارند و این‌قدر به هم نزدیکند، این فاصله‌ی بی‌انتها را گذاشته که هرگز نمی‌توان مطمئن بود که پر می‌شود؟

از خودم در عجبم که چرا از این غم خلاصی ندارم. شجاعت و توانم را خیلی راحت از دست داده‌ام. انگار انرژی حیاتی‌ای را که می‌خواستم درونم جای این غم بنشانم تا بتوانم از نو آغاز کنم، از دست داده‌ام.