بریده‌های کتاب شب صورتی

آدما وقتی میگن یکی رو دوست داریم،خودشونو دوست دارن. اونو می‌خوان برای خودشون. اگه راست میگن، باید اونو به خاطر خودش بخوان.به خاطر خودش دوسش داشته باشن.

آدما همیشه به هم احتیاج دارن، چه سالم باشن، چه نباشن.

همین که خیال میکنی بزرگ شدی و دیگه تنهایی از پس خودت، از بس کارهات برمیای، نگرانم میکنه.

نمیتوانست حقیقت را بگوید. گفتنش هیچ فایده ای نداشت، جز آنکه برای همه دردسر درست می کرد.

ثروت واقعی، خونواده ی آدمه. جای دیگه ایی دنبالش نگرد.

برا بعضی ها چقدر راحته محبت خودشونو نشون بدن...

افسوس که آدمیزاد تا حالش خوبه قدر نمیدونه؛خودشو که گرفتار کرد اونوقت میفهمه آسودگی خیال و راحتی یعنی چی..

واقعیتش اینه که زن،روح خونه است.زن که نباشه،خونه شاید پر از دار و درخت باشه،ولی روح نداره!

چشم ها از همه اعضای صورت مهم ترن. همین چشم ها بود که کارتو ساخت. مگه نه؟

وقتی دل آدم ها آباد نباشه، توی قصرم که زندگی کنن، خوشبخت نیستن.

آدمیزاد مثل مگسی که به تار عنکبوت می افته، به دام گناه می افته، اون وقت هی دست و پا میزنه و بیشتر خودش رو گرفتار میکنه. بعد یک دفعه میبینه دیگه راه نجاتی نداره. دیگه به هیچکی امیدی نداره، جز خدا... از ته دل میگه خدایا کمکم کن! خدا هم نجاتش میده. خیلی مهربونه، شک نکن!

کینه مثل خارِ.اگه تو دلت نگهش داری،زخمیت می‌کنه.

آدمیزاد یا خودمحوره یا خدا محور. یعنی یا خود بین یا خدا بین، آدم خود بین، از خودراضیه. همه رو فدای خودش میکنه، برای همین، همه ازش دوری میکنن. پرهیزگاری شغل آدمای خدا بینه. خدابین از خود بینی نجات پیدا میکنه. پرهیزگاری یعنی تمرین برای دوری از خودخواهی. اگه دیدی همه ازت بریدن، معلوم میشه که راه رو اشتباه رفتی. باید برگردی، تا اوضاع عوض بشه. شک نکن!