بریده‌ کتاب‌های پیاده روی؛ و سکوت، در زمانه ی هیاهو

... و باز همان چرخه دوپامین. این که به چیزی فکر کنیم، درپی‌اش برویم، و مدام دور خود بچرخیم برایمان راضی‌کننده‌تر است تا این‌که بخواهیم صرفاً قدردان داشته‌ها و دستاوردهایمان باشیم.

بعضی از ثروتمندترین آدم‌های دنیا زندگی متعادلی از حیث مادیات دارند در حالی که دیگران ترجیح می‌دهند خود را در تجملات غرق کنند تجربه به من می‌گوید همه آنها که غرق تجملات‌اند چیزی بیشتر از بقیه می‌دانند این اینکه تجملات فقط حامل لذت‌های کوتاه مدت است

زندگی کوتاه نیست اگر بدانید چطور آن را به کار گیرید

پیاده‌روی همه‌چیز است.حرکت، تواضع، تعادل، کنجکاوی، بو، صدا، نور و - اگر حسابی راه بروید- اشتیاق، حسی که چیزی را می‌طلبد و در تمنّای آن می‌سوزد، بی‌آنکه آن را بیابد. پرتغالی‌ها و برزیلی‌ها محضِ بیان این عطش و اشتیاقِ غریب لغتی ترجمه‌ناشدنی دارند: saudade در این واژه هم عشق هست، هم درد، هم شادی‌. انگار تصور چیزی لذّت‌بخش است که آزارتان می‌دهد، یا چیز آزاردهنده‌ای که لذّت زیادی با خود دارد.

تنها یک مسیر هست مسیری مختص شما که با راه رفتننتان آن را خلق می‌کنید حتی اگر باریک راه یکسانی را طی کنید ر قدم که برمی‌داری راحت بسته می‌شود و وقتی برمی‌گردی نگاه کنی مسیری را می‌بینی که دیگر هیچگاه در آن پا نخواهی گذاشت

هیچ وقت نفهمیدم چه لذتی دارد اینکه با سرعت و شتاب از کنار تصاویر و چیزهای سیاره قشنگمان بگذریم انگار دیوانه شده‌ایم و باید از ترس استیصال شتاب بگیریم

کلمات حال و هوا فضا را به هم می‌ریزند آدم را راضی نمی‌کنند با دیگران از تجربه‌های معرکه سخن گفتن کار فوق العاده قشنگی است اما حرف زدن از آن تجربه می‌تواند ما را از حال و هوا و آنچه در جریان است دور کند

سخت است که فقط بنشینی وسوسه‌های بی‌شماری پیدا می‌شود زم که در حالت خودکار آنقدر خوب عمل می‌کند اینجا اصلاً به کار نمی‌آید سخت است بیکار باشی و هیچ جا هیچ خبری نباشد همه جا ساکت هست و تو تنهایی ترجیح خودم بیشتر اوقات این است که هیچ کاری نکنم و سکوت را با هستی خودم پر کنم

فاصله گرفتن مدام ما از خودمان حقیقتی آنقدر تلخ و بی‌رحم است که همیشه از فکر کردن به آن فرار می‌کنیم ترجیح می‌دهیم هر چیز دیگری را بفهمیم و حس کنیم جز این حق با اوست

انسان‌ها موجوداتی اجتماعین خوب است که در دسترس باشید عموماً در تنهایی نمی‌توانیم عملکرد خوبی داشته باشیم اما مهم است بتوانید هر از گاهی گوشه‌های خود را خاموش کنید بنشینید هیچ نگویید چشمانتان را ببندید چند بار نفس عمیق بکشید و سعی کنید به چیزی بیندیشید غیر از آنچه معمولاً به آن فکر می‌کنیم

یون فوسه می‌گوید شعر گفتن یعنی گوش سپردن نه اینکه بخواهی طرحی نو دراندازی سرودن یعنی سخن گفتن از امری که از قبل هم موجود است برای همین هم هست که وقتی آدم شعری معرکه می‌خواند اغلب این حس رو دارد که قبلاً هم این را تجربه کردم منتها هیچگاه آن را بروز ندادم

پاسکال نوشت زمان حال آزاردهنده است و واکنشمان هم این است که بی‌وقفه در پی مقصودی جدید باشیم که توجهمان را به بیرون جلب کند و بتوانیم از خود فاصله بگیریم

آسمان پرستاره واقعی‌ترین دوست آدم است از وقتی برای اولین بار با آن آشنا می‌شوید دیگر همیشه آنجا است همیشه در آرامش و همیشه به یادتان می‌آورد که بی‌قراری‌ها تردیدها و رنج‌هایتان همه و همه امور جزئی زودگذرند گیتی استوار است و می‌ماند من حیث المجموع عقاید و کشمکش‌ها و رنج‌هایمان آنقدرها هم مهم و بی‌همتا نیستند

خانه که هستم تنها از لقمه‌های بزرگ لذت می‌برم اما اینجا دارم یاد می‌گیرم قدر لذت‌های کوچک را بدانم رنگ‌های متنوع برف آرام گرفتن باد اشکال گوناگون ابرها همه و همه را می‌فهمم و سکوت را

هر کس می‌تواند سکوت درون خودش را پیدا کند همیشه درونمان هست حتی اگر دائم در دل سر و صدا باشیم

آنچه مایع شوربختی است تلف کردن آن همه فرصت برای داشتن زندگی غنی‌تر است اینکه از قابلیت‌ها و ظرفیت‌های خود استفاده نکردید و اجازه دادید حواس و فکرتان هر جایی برود هیچ وقت هم دست برنداشتید و به جای آنکه تمرکزتان معطوف به کاری باشد که در لحظه می‌کنید یا ممکن است بکنید هیاهو و انتظارات و خیال‌ها حواستان را پرت کردند

وقتی با ماشین به طرف کوه رانندگی می‌کنید باد را نمی‌فهمید بوها را هوا را و نور در حال تغییر را در نمی‌یابید پاهایتان درد نمی‌گیرد همه چیز مات می‌شود سرعت بیشتر فقط وقت را فشرده نمی‌کند ادراک مکانیتان را هم محدودتر می‌کند راه می‌روید زندگی امتداد می‌یابد راه رفتن زمان را در هم نمی‌شکند بلکه آن را بسط می‌دهد

او می‌خواست از موقعیتی بگریزد که در آن اعضای گروه، به جای آنکه فکرشان را معطوف آن فضای معرکه کنند، مدام با یکدیگر از «فوق‌العاده» بودن همه چیز حرف می‌زنند.

عمر هدر دادم به طور هراس آوری سهل است

مهمترین مسئله این نیست که شما چگونه‌اید بلکه درک و نگاهتان یا به عبارتی چگونه دیدنتان است