بریده‌های کتاب پیاده روی؛ و سکوت، در زمانه ی هیاهو

آسمان پرستاره واقعی‌ترین دوست آدم است از وقتی برای اولین بار با آن آشنا می‌شوید دیگر همیشه آنجا است همیشه در آرامش و همیشه به یادتان می‌آورد که بی‌قراری‌ها تردیدها و رنج‌هایتان همه و همه امور جزئی زودگذرند گیتی استوار است و می‌ماند من حیث المجموع عقاید و کشمکش‌ها و رنج‌هایمان آنقدرها هم مهم و بی‌همتا نیستند

خانه که هستم تنها از لقمه‌های بزرگ لذت می‌برم اما اینجا دارم یاد می‌گیرم قدر لذت‌های کوچک را بدانم رنگ‌های متنوع برف آرام گرفتن باد اشکال گوناگون ابرها همه و همه را می‌فهمم و سکوت را

هر کس می‌تواند سکوت درون خودش را پیدا کند همیشه درونمان هست حتی اگر دائم در دل سر و صدا باشیم

آنچه مایع شوربختی است تلف کردن آن همه فرصت برای داشتن زندگی غنی‌تر است اینکه از قابلیت‌ها و ظرفیت‌های خود استفاده نکردید و اجازه دادید حواس و فکرتان هر جایی برود هیچ وقت هم دست برنداشتید و به جای آنکه تمرکزتان معطوف به کاری باشد که در لحظه می‌کنید یا ممکن است بکنید هیاهو و انتظارات و خیال‌ها حواستان را پرت کردند

وقتی با ماشین به طرف کوه رانندگی می‌کنید باد را نمی‌فهمید بوها را هوا را و نور در حال تغییر را در نمی‌یابید پاهایتان درد نمی‌گیرد همه چیز مات می‌شود سرعت بیشتر فقط وقت را فشرده نمی‌کند ادراک مکانیتان را هم محدودتر می‌کند راه می‌روید زندگی امتداد می‌یابد راه رفتن زمان را در هم نمی‌شکند بلکه آن را بسط می‌دهد

او می‌خواست از موقعیتی بگریزد که در آن اعضای گروه، به جای آنکه فکرشان را معطوف آن فضای معرکه کنند، مدام با یکدیگر از «فوق‌العاده» بودن همه چیز حرف می‌زنند.

عمر هدر دادم به طور هراس آوری سهل است

مهمترین مسئله این نیست که شما چگونه‌اید بلکه درک و نگاهتان یا به عبارتی چگونه دیدنتان است

حرف زدن دقیقاً همان کاریست که از سکوت بر می‌آید حرف بزند و شما هم باید با او حرف بزنید تا از ظرفیت موجود بهره ببرید به گفته فوسه شاید بیشتر به این دلیل که سکوت توام با حیرت است البته سکوت شکوه و ابهتی خاص هم در خود دارد بله همچون اقیانوس یا پهنه بی‌پایانی از برف و هر کس با حیرت به تماشای این شکوه ننشیند از آن هراس دارد به احتمال زیاد علت واهمه بیشتر مردم از سکوت هم همین است

همه به درجات گوناگون از مرگ می‌هراسیم اما ترس از زندگی نکردن ترس بزرگتری است به سال‌های پایانی عمر که نزدیک می‌شویم و می‌فهمیم دارد خیلی زود دیر می‌شود ترسمان بیشتر هم می‌شود

گاهی خوب است زندگی را سخت بگیریم همیشه از جاهای کم ارتفاع تر حصار نپریم

راه ندادن دنیا به دورن به معنیِ پشت کردن به فضای پیرامونمان نیست، بلکه برعکس این‌جور کناره‌گیری از دنیا موجب می‌شود آن را کمی شفاف‌تر ببینیم، ثابت‌قدم‌تر باشیم، و سعی کنیم زندگی را دوست بداریم.

پاسکال می‌گوید تمام مشکلات انسان از این نشئت می‌گیرد که نمی‌تواند یک جا تنها و ساکت و آرام بنشیند

شکل دیگری از تجمل در دسترس نبودن است پشت کردن به هیاهوی روزمرگی حسن است اینکه بگذارید دیگران در غیابتان کارها را انجام دهند اینکه تصمیم بگیرید جواب پیام‌ها یا تلفن را ندهید

تا حال چندین هزار بار در آن کوچه‌های تنگ همپای جمعیت به جلو رفتم با خویش گفتم هر چهره‌ای که می‌گذرد از کنار من راز است راز محض

مشکل اپلیکیشن‌های موفق این است که این‌جور سرویس‌ها، نه تنها موجب اعتیاد می‌شوند، به انزوای آدم‌ها هم پروبال می‌دهند. هدف مدل اصلیِ کسب و کار در توییتر، و شبکه‌های اجتماعی مشابه، ایجاد نیاز به استفاده از اپ در آدم‌هاست، تا بعد همان اپ بیاید آن نیاز را مرتفع کند، البته فقط موقتا. صاحبان اپ از اعتیاد شما تغذیه می‌کنند. ... به اشتراک می‌گذارم، پس هستم.

میلان کوندرا در رمان آهستگی می‌گوید میان آهستگی و حافظه رابطه‌ایست پنهانی چنان که میان سرعت و فراموشی میزان آهستگی رابطه مستقیمی با شدت حافظه دارد میزان سرعت هم رابطه مستقیمی دارد با شدت فراموشی

وقتی تند تند قدم برمی‌دارم حس می‌کنم انگار بسیاری از احساسات فاصله می‌گیرند از من و وقتی آرام‌تر حرکت می‌کنم همه‌شان باز می‌گردند

زندگی خیلی کوتاه است و برای آنهایی که گذشته را فراموش می‌کنند به زمان حال بی‌اعتناییند و از آینده می‌هراسند پرتنش هم هست وقتی به آخرش می‌رسند طفلک‌های بینوا خیلی دیر می‌فهمند که تمام این مدت مشغول کارهای بیهوده بودند

ما وقت کافی داریم زندگی طولانیست اگر بتوانیم به خودمان خوب گوش فرا دهیم و سرمان را بالا بگیریم