یحتمل انتخاب خوبی برای مطالعۀ اولین کتاب از محمود دولت‌آبادی نباشه. همین!
      

        اضافه‌گویی‌های خسته‌کننده بعد از ارائه ایده‌های اصلی کتاب به شدت ملموس بود. میشه گفت که این خاصیت متون تأملی هستش و گریزی ازش نیست. از طرفی هم مصادیق استفاده شده گاها برای مخاطب ایرانی قابل ارتباط نبود.
با این حال ایده‌های اصلی متن لذت‌بخش بودند.
      

        اول. مثل خود زری که تکلیفش با خودش روشن نبود، تکلیف من هم با زری روشن نشد که نشد. شاید تب دوگانه مدرنیته-سنت به زری هم سرایت کرده بود. هرچی که بود، زری برایم نماد زن ایرانیِ گرفتار در تفاوت عمل و فکر بود(حتی بعد از نقطه عطف آخر). به این فکر کردم که چقدر هنوز زری‌ها در میان جامعه امروز زنده‌اند.

دوم. خواندن یک قصه در دل یک قصه دیگر به شدت جذاب بود(بخش ۱۹)

سوم. قلم قدرتمند سیمین دانشور چیزی بود که مرا جلو می‌برد و نه زری.