بریده‌های کتاب تاسیان

یادها انبوه شد در سر پُرسرگذشت جز طنین خسته افسوس نیست رفته‌ها را بازگشت.

از تپیدن باز می ماند دل خوش باورم در خیال این که شاید... شاید آن اشکِ نهان بود در خلوت سرای سینه ات یادآورم!

بر بستر آرمیده چو نیلوفری بر آب

– با ما و بی ما آن دلاویز ِ کهن زیباست در راه بودن سرنوشت ِ ماست روز ِ همایون ِ رسیدن را پیوسته باید خواست

_ای غم! تو با این کاروان سوگواران تا کجا همراه می‌آیی؟ دیگر به یاد کس نمی‌آید آغاز این راه هراس‌انگیز چونان که خواهد رفت از یادِ کسان افسانه ما نیز!

از برای تو دردهایی کور چشم می پاید در شکیب انتظار ِ سال های دور...

_ ای غم! نمی‌دانم روزِ رسیدن روزیِ گام که خواهد بود اما درین کابوس خون‌آلود در پیج و تابِ این شبِ بُن‌بست بنگر چه جان‌های گرامی رفته‌اند از دست.

ازین کمند بلند به گردن من ببند بکش به هر سو مرا چو شیر سر در کمند به ناز بر من بتاز به غمزه کارم بساز به ناله من برقص به گریه من بخند

خواب می آید و در چشم نمی یابد راه یک طرف اشک رهش بسته و یک سوی خیال نشنوم ناله خود را دگر از مستی درد آه گوشم شده کر یا که زبانم شده لال؟

دیدار ما که آن همه شوق و امید داشت اینک نگاه کن که سراسر ملال گشت

رنج است و درنگ نیست می‌تازم مرگ است و شکست نیست میدانم

درون ِ سینه ام دردی ست خون بار که همچون گریه می‌گیرد گلویم غمی آشفته ، دردی گریه آلود... نمیدانم چه میخواهم بگویم.

از برای تو دردهایی کور چشم می پاید در شکیب ِ انتظار سال‌ های دور .‌.

بازآ این چه پرهیزی ست! ...