بریده‌های کتاب دلایلی برای زنده ماندن: چرا زندگی؟ چرا مرگ نه؟

همه چیز با رنج همراه بود؛ اِلا نوشتن.

زمانی که افسردگی نداشتم از کنجکاوی و نیروی محرکه ی لازم برای کشف پدیده ها در من اثری نبود. هراس، کنجکاوی ما را بر می انگیزد. اندوه، از ما فیلسوف می سازد.( بودن یا نبودن دغدغه‌ی ذهنی روزانه ی بسیاری از افسردگان است.)

حیرت‌زده میشدم که تا چه اندازه، افسردگی و اضطراب با استرس پس از سانحه هم پوشانی دارد. آیا ما افسرده ها هم به نوعی شاهد سانحه بوده‌ایم و از آن خبر نداریم؟ آیا هیاهو و سرعت سرسام آور زندگی مدرن برای مغز غارنشین ما حکم سانحه را دارد؟ آیا من بودم که به بیش از حد نازک‌نارنجی بوده‌ام یا زندگی خودش نوعی جنگ است که مردم از آن بی خبرند؟

زندگی را مزه‌مزه کنید؛ نبلعید.

در جهانی که سخن گفتن امکان پذیر است، امید نیز تحقق پذیر خواهد بود.

گاهی، در مسیر سنگلاخی و طوفانی ،بهبودی، اتفاقی که شکست به نظر می رسد، در حقیقت خود قدمی ست رو به جلو.

در حقیقت اگر امور بیرونی زندگی انسان درست باشد و هر چیز سر جای خودش قرار داشته باشد امکان وخیم تر شدن افسردگی افزایش می یابد. زیرا شکاف میان آنچه عملاً احساس میکنید و آنچه از شما انتظار می رود احساس کنید عمیق تر خواهد شد.

روزی فرا می‌رسد که لذتی خواهید یافت؛ لذت و مسرورتی که با درد و رنج کنونی‌تان در خواهد و افتاد و آن را به‌آتش خواهد کشید.

شادکامی در ترک همه ی پدیده ها نیست، در این است که ارزش زندگی را به همان شکلی که هست بدانم و با همان خوش باشم. ما نمی توانیم با خریدن گوشی آیفون، خود را از رنج های بودن مصون بداریم. این به این معنا نیست که نباید آیفون بخریم؛ فقط به این معنی است که آگاه باشیم خرید آن پایان راه و علاج دردها نخواهد بود.

بیماری مترادف است با درد و رنج. تا به حال خوب بودید و ناگهان دیگر نیستید.

از خواندن کتاب دو نوع تلقی وجود دارد: یا کتاب می‌خوانید که از خود فرار کنید یا کتاب می‌خوانید که خود را پیدا کنید. راستش من این در این دو برداشت تفاوتی نمی‌بینم. ما از طریق مکانیزم فرار از خود است که خویشتن را پیدا می‌کنیم.

عشق نوعی جهان‌بینی است که می تواند از ما محافظت کند.

هیچ چیز تا ابد ادامه پبدا نمی کند درد و رنج کنونی شما ادامه دار نخواهد بود.

اگر خود را به حضور در مکان‌های جدید وادار کنید؛ [...] دست‌آخر به‌ناچار کمی بیشتر بر فضای بیرون از ذهنتان متمرکز خواهید شد.

با چنان شوری کتاب می خواندم که قبلاً در خود هرگز مشاهده نکرده بودم. آخر همیشه خودم را شخصی می پنداشتم که عاشق کتاب است اما میان عشق به کتاب و نیاز به آن فاصله زمین تا آسمان است.