بریده‌های کتاب ساعت بی عقربه

قلبش می‌گفت من کاری کردم، من کاری کردم، من کاری کردم.

اما حالا که به خنده افتاده و مایوس شده و دلش به رحم آمده بود، می‌دانست که دیگر نمی‌تواند از اسلحه استفاده کند، چرا که دانه‌ی شفقتی که از اندوه آب می‌خورد در یک آن شروع به جوانه زدن کرده بود.

جستر دهانش را باز کرد و همان‌طور با دهان باز نفس کشید، سکوتش پر از غوغا بود.

مرگ همیشه یک شکل داشته است، ولی هر آدمی به شیوه‌ی خاص خودش می‌میرد. این اتفاق برای جی.تی.مالون به قدری ساده و عادی شروع شده بود که او تا مدتی پایان زندگی‌اش را با آغاز فصلی تازه اشتباه می‌گرفت.

ولی این واقعا معجزه بود که آن باغچه، که همین‌طور سرسری تویش بذر کاشته و اصلا هم بهش نرسیده بود، آن‌طور سرسبز شده بود.

یکدفعه پرده‌ی کلمات فروافتاد و مالون که دربرابر سرنوشتش بی‌پناه مانده بود به گریه افتاد.

عجیب بود که مالون، که عاشق اشعار موزون و آهنگین بود، یاد آن سطرهایی افتاد که به خاطر سپرده بود: خطیرترین خطرها، یعنی از دست دادن خویشتن، چه بسا چنان آهسته و بی‌صدا بر ما بگذرد که گویی هیچ اتفاقی نیفتاده است؛ حال آنکه بی‌گمان متوجه هر فقدان دیگری می‌شویم، از دست دادن یک دست، یک پا، یک پنج دلاری، فقدان همسر یا هر چیز دیگری. تناقض نهفته در این ایده‌ها، که همچون زندگی خودش مهم و در عین‌حال معمولی بودند، به صدای گوش خراش برج ساعت شهر می‌ماند، همان‌قدر بی‌افت‌و‌‌خیز و بی‌روح.

مالون که پاکت سبزی‌ها هنوز توی بغلش بود می‌توانست تنِش توی اتاق را حس کند. واضح بود که اوضاع هر روز همین بود. با خودش گفت که این وسط کدامشان دیوانه است؟ قاضی پیر؟ کاکا سیاه چشم آبی؟ خودش؟ یا لانگ فلو؟ محتاطانه گفت:《از یاغچه‌مون یه‌کمی برگ شلغم و کلم‌برگ سبز براتون آوردم.》

شرمن داشت به حقایق و رویاهایی فکر می‌کرد که از دیگران پنهان کرده بود. آن‌قدر از بلایی که آقای استیونز سرش آورده بود به کسی چیزی نگفت که به لکنت افتاد و لکنتش تا جایی پیش رفت که کسی از حرف‌هایش سر در‌نمی‌آورد. به کسی نگفته بود که دنبال مادرش می‌گردد و از خیال‌بافی‌هایش درباره مارین اندرسون هم کسی خبر نداشت. هیچ‌کس، هیچ انسانی از جهانِ پنهان او خبر نداشت‌.

چشمش پی ساندویچ گاززده بود؛ قاپیدش و با ولع خوردش. اما، از آنجا که خلا درونش از گرسنگی نبود، ناراحتی‌اش برطرف نشد.