بریده‌های کتاب گورهای بی سنگ

امید گاهی شبیه اشیایی به ظاهر فراموش شده است که به هیچ‌ دردی نمی‌خورند اما نمی‌توانی دورشان بیندازی؛ تصویر سیاه و سفید یک سونوگرافی قدیمی، کارت مشخصات جنین‌های فریز شده، یک عروسک پارچه‌ای با دو صورت که یک طرفش می‌خندد و یک طرفش گریه می‌کند، یا یک دوچرخه اسباب‌بازی دکوری.

خشم اغلب شبیه نارنجکی است که کف دست آدم منفجر می‌شود.

شکست‌های ما در زندگی شبیه کشتی‌های غرق شده است؛ نمی‌بینیم‌شان اما می‌دانیم که هستند.

بچه‌ها در زمان حال زندگی می‌کنند، گذشته برایشان فراموش‌شده است و آینده آن‌قدر دور که انگار قرار نیست هیچ‌وقت برسد، و مگر واقعیت چیزی جز این است؟ در عوض، ما آدم‌بزرگ‌ها معمولا چیزی از حال نمی‌فهمیم؛ یا حسرت گذشته را می‌خوریم یا منتظریم آینده برسد و برک بهتری رو کند.

آدمیزاد می‌تواند به هر چیزی هرچند سخت عادت کند.

بچه‌ها شبیه چتر نجات‌اند وقتی که داری در تنهایی سقوط می‌کنی، در بی‌هدفی، در ناامیدی، در نابودی.

همه ما در آن محضر شلوغ شبیه گمشده‌هایی هستیم که بی‌آن که بفهمیم قدم در مِهی سنگین گذاشته‌ایم. نمی‌خواهیم برگردیم، ولی سعی می‌کنیم تندتر قدم برداریم و هرچه سریعتر از آن‌سویش بیرون بیاییم.

🪴 «بچه‌ها اجازه نمی‌دهند رنج‌ها ماندگار شوند، می‌توانند آن را دور بزنند و از آن عبور کنند. آن‌ها معمولا بیش از آن‌چه ما تصور می‌کنیم سرسخت‌اند، تا زمانی که عاقبت از ما یاد می‌گیرند غیر از قوی بودن گزینه‌های دیگری هم هست و دردها می‌توانند ما را به جای صبور کردن بی‌رحم کنند.»

شاید نوشتن تنها کاری باشد که از رنج‌ها، وحشت‌ها و شکست‌های ما تغذیه می‌کند و بزرگ می‌شود و حتی دردهای‌مان را شفا می‌دهد.

سرنوشت گاهی ما را می‌رساند به جاهایی که در آن با ضعف‌های‌مان مواجه می‌شویم و البته گاهی همان جاست که با آن‌ها کنار می‌آییم.

«بچه‌ها با صدای بلند زندگی می‌کنند و می‌دانند مسئله‌ی اصلی در زندگی لذت بردن از آن است؛ مثل گنجشک‌ها که هر صبح جوری آواز می‌خوانند انگار نخستین و آخرین صبحی است که می‌بینند.»

تو تا وقتی به جنگ ادامه می‌دهی نمی‌فهمی جنگیدن چقدر فرسوده‌ات می‌کند. باید یکی آتش‌بس بدهد، سلاحت را زمین بگذاری، نفسی بکشی و به ویرانه‌های اطرافت نگاه کنی تا بفهمی چقدر جنگیده ای.

بچه‌ها شبیه چتر نجات اند وقتی که داری در تنهایی سقوط می‌کنی، در بی‌هدفی، در ناامیدی، در نابودی. زندگی بچه‌ها مثل نموداری‌ است با شیب ملایم و مثبت که هر روز و هر ساعت مختصات تازه‌ای دارد.

ولی وقتی آخرین امیدت از دست می‌رود سخت است خودت را مقصر بدانی، چون نمی‌توانی سر خودت داد بزنی، نمی‌توانی خودت را محاکمه کنی، نمی‌توانی از خودت طلبکار باشی، یا لااقل خیلی سخت است. باید یکی باشد که بار این گناه را به دوش بکشد. اما مهم نیست چقدر بلند فریاد بکشی. فریاد زدن هیچ چیز را حل نمی‌کند. خشم اغلب شبیه نارنجکی است که کف دست آدم منفجر می‌شود. آدم این چیزها را خیلی دیر می‌فهمد.