بریده‌ کتاب‌های فضیلت های ناچیز

شاد یا ناشاد بودن، هرکدام ما را به طریقی به نوشتن وا می‌دارد. وقتی‌شادیم، تخیل ما نیرومندتر است. وقتی ناشادیم، آن‌گاه حافظه ما سرزنده‌تر فعالیت می‌کند. رنج، تخیل را ضعیف و تنبل می‌کند.

«تا آن جا كه مربوط به تربيت بچه ها مي شود، فكر مي كنم كه به آن ها نبايد فضيلت هاي ناچيز، بلكه بايد فضيلت هاي بزرگ را آموخت. نه صرفه جويي را؛ كه سخاوت را و بي تفاوتي نسبت به پول را. نه احتياط را؛ كه شهامت و حقير شمردن خطر را. نه زيركي را؛ كه صراحت و عشق به واقعيت را. نه سياست بازي را؛ كه عشق به همنوع و فداكاري را. نه آرزوي توفيق را؛ كه آرزوي بودن و دانستن را.»

یکنواختی کسل‌کننده‌ای در سرنوشت انسان است. سرنوشت ما طبق قوانین کهن و غیرقابل تغییر، طبق ضرباهنگی منظم و دیرین به پیش می‌رود. رویاها هرگز به حقیقت نمی‌پیوندند و به محض اینکه آن‌ها را بربادرفته می‌بینیم، به‌خاطر مدت زیادی که در ما ولوله برپا می‌کردند، از دلتنگی کلافه می‌شویم. تقدیر ما در فراز و نشیب امید و دلتنگی جریان دارد.

یادم می‌آید یک شب تا پانسیونی که آن وقتها سکونت داشتم، همراهی ام کرد. با هم در خیابان ناتزیوناله قدم زدیم. خودم را دیگر خیلی پیر احساس می‌کردم، سرشار از تجربه و اشتباه‌ها. و او به نظرم پسر بچه ای می‌آمد هزار قرن دور از من. آنچه را که آن شب با هم گفتیم، می‌توانم به یاد بیاورم. این فکر که یک روز زن و شوهر شویم هزار قرن از من دور بود. بعد همدیگر را ندیدیم و وقتی که دوباره همدیگر را ملاقات کردیم دیگر شبیه روبرت دونات نبود. بلکه تقریبا به بالزاک شباهت داشت. وقتی آن قدم زدن قدیم مان را در آن خیابان به یادش می‌آورم، می‌گوید یادش است. اما می‌دانم که دروغ می‌گوید و هیچ چیز یادش نمی ماند. و من گاهی می‌پرسم آیا آن دونفر ما بودیم؟ بیست سال پیش در خیابان ناتزیوناله، دو شخص مهربان و فروتنی که در آفتاب رو به غروب صحبت می‌کردند. که شاید از همه چیز حرف زدند و از هیچ چیز. دو مصاحبِ دلپذیر. دو جوان روشنفکر در حال قدم زدن. بسیار جوان، بسیار مؤدب، بسیار حواس پرت. هر یک کاملا آمادۂ قضاوتی خوب برای دیگری. و هر یک بسیار آمادۂ جدا شدن از دیگری؛ در آن غروب، در آن گوشۂ ‌خيابان.

انسان چاره ای جز پذیرفتن چهره‌اش ندارد.همان‌طور که چاره‌ای جز پذیرفتن سرنوشتش ندارد. تنها انتخابی که برای او مجاز است،انتخاب بین خوبی و بدی است. بین درستی و نادرستی؛ واقعیت و دروغ.

تا آن جا که مربوط به تربیت بچه‌ها می‌شود، فکر می‌کنم که به آن‌ها نباید فضیلت‌های ناچیز، بلکه باید فضیلت‌های بزرگ را آموخت. نه صرفه‌جویی را؛ که سخاوت را و بی‌تفاوتی نسبت به پول را. نه احتیاط را؛ که شهامت و حقیر شمردن خطر را. نه زیرکی را؛ که صراحت و عشق به واقعیت را. نه سیاست‌بازی را؛ که عشق به همنوع و فداکاری را. نه آرزوی توفیق را؛ که آرزوی بودن و دانستن را. اما معمولا برعکس عمل می‌کنیم.

بهتر است فرزندان‌مان از کودکی بدانند که خوبی، تلافی نمی‌پذیرد و بدی، توبیخ می‌پذیرد. و با وجود این، احتیاج است که به خوبی، عشق ورزید. و از بدی نفرت داشت و برای این، هیچ توضیح منطقی‌ای امکان‌پذیر نیست.