بریده‌های کتاب فانوس خاطرات گمشده

و به معنای واقعی هیچ (دلبستگی) به جهان زندگان ندارم،پس مشکلی هم ندارم که همین جوری،بدون خاطرات برم اون دنیا. ولی همه چی یه کم...غمگین به نظر می آد.دائم به این فکر می کنم که اگه چیزی یادم نمی آد و هیچ کس هم من رو نمی شناسه،اصلاً مُردنم چه معنی داره. یه زندگی کسالت بار داشتم،یه مرگ کسالت بار و هیچ کس هم نیست که من رو به یاد بیاره.اگه این طوره،وجودم معنا یا هدفی داشت؟ اصلاً چرا زنده بودم؟

وقتی با مشت بزنی تو صورت کسی،بالاخره کبودی اش از بین می رود.ولی اگر چیزی را نابود کنی که قدر دنیا برایش ارزش دارد،زخمش (هیچ وقت) خوب نمی شود.

آن موقع ها ، مردم هر چیزی را که خراب می شد ، درست می‌کردند از جمله لباس ها ...

روندش همینه . تو مسیر زندگی که پیش می ریم ، باید بعضی از خاطرات رو ول کنیم.

به هر حال ، عبارت کاش هیچ معنایی در زندگی نداشت . محصول انتخاب های خودش بود ، همین و بس ...