بریده‌های کتاب هفته چهل و چند: بیست روایت از مادری در همین روزها

وقتی بچه ای در خانه ای متولد میشود که بزرگترها هم وقت شان را صرف مطالعه ی کتاب میکنند، بچه هم ناخودآگاه با کتاب و کتاب خواندن انس میگیرد. بارها مجبور شده ام به آوین بگویم کتاب را ببندد به جایش به مناظر اطراف جاده نگاه کند.

دوستان زیادی دارم اما دوستان صمیمی ام به همسرم و شاید یکی دو نفر دیگر محدود شوند. تازگی ها پسرم هم به جمع دوستانم اضافه شده. مگر دوستی غیر از این است که با هم حرف بزنیم، درددل کنیم، با هم کتاب بخوانیم، موسیقی گوش کنیم و فیلم ببینیم؟ از همه مهم تر این که به سفر برویم.

آدمیزاد که روی تخت بیمارستان باشد، گمان میکند تمام ادم های بیرون در حال خوشی و بگو و بخندند. انگار تمام ادم های دنیا دارند خوشمزه ترین خوراکی عالم را میخورند و تو جا مانده ای.

تصمیم گرفته بودم انقلاب کنم. میخواستم هر جور شده نگذارم جمله های با بار منفی به گوش بچه بنشیند. کتاب ها میگفتند حواست باشد از همان روزهای اول به نوزاد جمله هایی نگویی که بهش حس گناه و عذاب وجدان القا شود. بعضی جمله های سرخوشانه و مثبت را روی هوا میقاپیدم و تصمیم گرفتم بچسبانمش سر در زندگی مان و بارها و بارها جلوی این و آن بگویم و غیرمستقیم حرف دلم را بزنم.

قدیما میگفتند بچه رو نباید بوسید. باید بویید، یعنی چه جوری بگم مادرجون؟؟ بچه بوسیدنی نیست. بوییدنیه.

مادر بودن فداکاری میخواهد......