بریده‌های کتاب موبی دیک، یا، نهنگ بحر

چه بگویم که روزگاری طلوع آفتاب خسروی مرا به پیش می‌راند و غروب برایم در حکم مرهم بود. ولی دیگر نیست. این روشنایی دلاویز آرامشم نمی‌بخشد. جمله ذوات دلاویز برایم مایه عذاب است، زیرا که توان لذت‌بردن از من سلب شده است. از موهبت ادراک برین برخوردارم، و بی‌نصیب از توان فرودین لذت‌بردن. دوزخی شده‌ام، بسیار ظریفانه و بسیار دیوصفتانه! دوزخی، در میانه فردوس!

بدین‌سان می‌بینیم که ستون فقرات عظیم‌ترین موجودات زنده هم آخرالامر به قدری باریک و کاهیده می‌شود که اسباب‌بازی کودکان می‌گردد.

آدمی به جای خوابیدن با ترسای مست بهتر است با آدمخوار هوشیار بخوابد.

جوان این را از من بشنو و آویزه گوش کن که به دریا رفتن با ناخدای پاکدل حالگرد(moody) بهتر از رفتن با ناخدای خنده روی بدذات است.

آری، ای خاکیان نادان، طوفان نوح هنوز فرو ننشسته است؛ دو سوم دنیای زیبا را همچنان پوشانده است.

ای اهب لعنت به من اگر خلاف بگویم که کارت درست است. در بازی زندگی کن و در آن بمیر!

پس ای صیاد، مهارت نیست که پیروزی را نصیب تو می‌کند، ضرورت‌های بزرگ قرعه به‌نام تو می‌زنند.