بریده‌های کتاب هفت جاویدان: باران خاکستر

"گفتی زندگی کوتاه است. راست می‌گویی آوش، زندگی کوتاه‌تر و بسیار بی‌اعتبارتر از آن است که بخواهی به چیزی که دوستش داری پشت کنی، که رهایش کنی تا نابود شوند، درحالی که دستش را به‌سوی تو دراز کرده و کمک می‌خواهد؛ حالا مادرت باشد یا کسی که دوستش داری یا وطنی که در آن زاده شده‌ای..."

اژدها هم بزرگ است هم عصبانی. هر کس عصبانی بشود احمق هم می‌شود؛ یعنی هم زود گول می‌خورد، هم نمی‌تواند چیزهای کوچک را ببیند.

زادگاهم را بسیار دوست دارم، اما بگذاريد وطنم را خود انتخاب کنم!

صدای پدربزرگش از پس سالها در سرش پیچید:"به یاد داشته باش فرزند که زمین خون را فرو نمی‌برد. چنان‌که مادر گوشت فرزند نمی‌خورد. خون بر زمین می‌ماند. دلمه می‌بندد و روی هم تلمبار می‌شود؛گاه به شکل مرداب ما را می‌بلعد و گاه به شکل نفرینی از آسمان فرو‌ می‌ریزد..."

آبتین نمی‌خواست سکوت کند؛با لحن ملایم اما قاطع‌ پدرانه‌اش گفت: وطن جایی است که تو آبادش می‌کنی فرزند! جایی که تو را سیر می‌کند و پناهت می‌دهد و تو از آبادانی‌اش مراقبت می‌کنی، نه این‌که‌ رهایش کنی تا بمیرد و پس از آن برایش سوگواری کنی.

هرچیز در نامش زنده است و نام نیز تنها تا زمانی که بر زبان بماند.

همیشه تاریک ترین وقت شب، لحظه های پیش از سحر است.

وفادار بودن و شریک خطا نشدن به راه رفتن روی تیغ می ماند .

دیدن زخم هایی که از او دارم یا خشمگین ترش میکند یا اندوهگین تر.خشم و غمِ بیشتر در این روزگار به کار کداممان خواهد آمد؟

کسی جواهر نمی‌دزدد! جنگ بر سر آب و نان است. این چیزی نیست که با نصیحت و حکمت آرام بگیرد...

اما آن چه را لب های بسته نمی گویند، قلب فریاد می زند.

گاهی چه چیز های ساده ای برای آدمی آرزو میشود.

ترس میتواند کاری کند هرگز کسی نامش را بر لب نیاورد، اما آنچه لب های بسته نمی‌گویند، قلب فریاد میزند.

اگر نامی گفته نشود، آرام آرام آن را از یاد می‌برد؛ که هر چیزی در نامش زنده است و نام نیز تنها تا زمانی که بر زبان بماند. گفتی مردم فراموش کارند...