بریده‌های کتاب گورستان کتاب های فراموش شده؛ هزارتوی ارواح (بخش دوم)

گاهی اوقات بهترین کار اینه که ذهن خودت رو بگذاری روی کار و به جای اینکه بهش استراحت بدی اون رو کاملا خالی کنی؛ چون اگر حوصله‌ی ذهن سر بره شروع می‌کنه به خوردن تو؛ اون هم زنده زنده.

وقتی جوان هستی جهان رو طوری می‌بینی کهمی‌بایست باشد و وقتی پیر می‌شی جهان رو همونطور که حقیقتا هست می‌بینی.

زندگی چقدر زیبا بود اگر قادر بودیم به کسانی عشق بورزیم که شایسته اش هستند.

در این زندگی هیچ کس بدون پرداخت هزینه شاد و خوشبخت نیست، نه حتی برای یک لحظه .

حقیقت یک قرارداده که اجازه می‌ده انسان های معصوم و بی‌گناه مجبور نباشن با واقعیت کنار بیان‌.

تو فقط زمانی حقیقتا گرفتار عشق هستی، که خودت رخ دادن آن را تشخیص ندهی.

مادرم همیشه می گفت ما در اعماق وجودمان همواره تنها هستیم،به خصوص آن دسته از ما که زن متولد می شویم.

سطح بربریت و وحشی گری در یک جامعه با میزان فاصله ای سنجیده می‌شود که تلاش می‌کند میان زنان آن جامعه با کتاب ایجاد کند.

((من می رم به بازار بوکریا تا کمی خرید کنم.تو چیزی نمی خوای؟)) ((چرا.یک مثقال زندگی عادی))

خالص ترینِ دردها در تنهایی تجربه می‌شوند.

قول و قرار ها تا حدی شبیه به قلب انسان هستند؛ اینکه اگر نخستین بار شکسته شوند، شکستن های بعدی به راحتی آب خوردن خواهند بود.

یک داستان هزارتویی بی پایان از کلمات ،تصاویر و ارواحی است که احضار شده اند تا حقیقتی نادیدنی درباره ی خودمان را به ما نشان دهند.

نویسندگی یک حرفه‌س که می‌تونه آموخته بشه؛ اما هیچکس نمی‌تونه اون رو آموزش بده.

وقتی کرامت و شان انسان از دست برود اطاعت کردن از دستور ها به مراتب آسان تر می‌شود.

خالص ترین دردها در تنهایی تجربه می‌شود.

وقتی جوان هستی جهان رو طوری می بینی که می بایست باشه و وقتی پیر می شی جهان رو همان طور که حقیقتا هست،می بینی.

یک داستان،بیش از هر چیز،گفت و گویی است میان روای و خواننده و درست همان طور که راوی ها فقط تا آنجا که توانایی هایشان به آن ها اجازه می دهد می توانند حکایتی را ارائه دهند،خوانندگان نیز فقط می توانند تا آنجا که در روحشان نوشته شده است آن حکایت را بخوانند.