بریده‌های کتاب پیرزنی با چاقو

ظاهراً او علی رغم اینکه با جلوه های واقعی و ناخوشایند دنیا روبرو شده بود،همچنان به این موضوع امیدوار بود که شاید ذره‌ای انسانیت در جهان باقی مانده باشد.

سکه‌های او تمام شده و جیبش خالی بود. اگرچه تنها چیزی که تمام شد سکه‌هایش بود، اما احساس می‌کرد دارایی‌های زندگی فرسوده‌اش را یکی پس از دیگری از دست می‌دهد.

+ناراحت نباش!همه ی پیرمرد پیرزن سب مثل اون یارو نیستن. تازه اون اصلا پیر نبود، فقط میخواست.... -به هر حال این یارو به پستم خورده ... دیگه چه اهمیتی داره بقیه مثل اون هستن یا نیستن؟

بیا چیزی رو به وجود نیاریم که نیاز باشه ازش محافظت کنیم.

با وجود اینکه جوگاک هنوز فرصت داشت پرونده را به پایان برساند احساس میکرد شکست خورده است،چون اتفاقات آن روز با استانداردهای همیشگی اش همخوانی نداشت.

جوگاک فقط می‌دانست چطور یک نفر را بکشد، اما نمی‌دانست چگونه کسی را نجات دهد‌.

بدترین چیز توی دنیا آدمایی هستن که فکر می‌کنن با پول خرج کردن همه‌چی حل می‌شه، اما بدتر از اون آدمای حق به جانبن.

اگر تا لحظه‌‌ی مرگ در دام گذشته‌ای بی‌پایان اسیر باشی، زندگی چه ارزشی دارد؟

سالمندان معمولاً در اواخر عمر به خدا روی می آورند و وقتی مرگ از هر طرف محاصره شان می‌کند، مشغول خواندن انجیل و سایر کتاب‌های مقدس می‌شوند.شرایط زمانی غیر عادی میشود که گلچین ادبی کنفوسیوس و منسیوس را مطالعه کنند؛انتخابی که کنجکاوی خردمندانه و ظرافت تفکر را نشان می‌دهد.

در واگن مترو دیدن فرد مسنی که انجیلی را روی دامنش گذاشته و کلمات را یک به یک می‌خواند و رد خطوط را با ذره بین دنبال می‌کند،عجیب و غریب و بی سابقه نیست.تا وقتی که دست غریبه ها را نگیرد و درباره ی مسیح و بهشت و کافران و جهنم یاوه سرایی نکند،کسی به او اهمیت نمی دهد.

بهش میگن شفافیت قبل از مرگ، نه؟ می‌دونی، همیشه میگم وقتی به ته خط می‌رسی یه دفعه یه چیزایی به ذهنت می‌رسه و جلوی چشمت میاد.

شاید همه موجودات زنده حداقل یه بار در زندگی شان لحظه درخشانی را تجربه کنند، چون همگی مانند میوه‌های رسیده فاسد می‌شوند و درست مانند آتش بازی در آسمان شب ناپدید می‌گردند

ظاهرا او علی‌رغم اینکه با جلوه‌های واقعی و ناخوشایند دنیا روبرو شده بود، همچنان به این موضوع امیدوار بود که شاید ذره‌ای انسانیت در جهان باقی مانده باشد‌.

اون فقط به یه عذرخواهی نیاز داشت، ولی همونم ازش دریغ کردن.

اساسا مردم فکر می‌کنند مرگ مال همسایه است، به همین دلیل از نظر روحی و جسمی به شدت آسیب‌پذیرند، مانند پارچه‌ای که تار و پودش از هم جدا شده و یا خانه‌ای بی‌دروپیکر.

اعضای این خانواده بر سر همدیگر فریاد نمی‌زدند و آهسته و ملایم صحبت می‌کردند. او به مرور متوجه شد وقتی انسان هر زمان اراده کند، غذای کافی در اختیارش قرار بگیرد و برای بدست آوردن وعده‌ی غذایی بعدی سگ دو نزند، آرام و ملایم سخن می‌گوید.

میانگین طول عمر نمی‌تواند معیاری برای سنجش سلامت یک فرد مسن باشد. افزایش میانگین امید به زندگی صرفاً به دلیل توانایی علم و پزشکی در به تأخیر انداختن مرگ است. از آنجایی که معمولاً بدون در نظر گرفتن کیفیت زندگی،روی طولانی کردن عمر تمرکز می‌شود،زیستن فرد سالخورده ای در جامعه با طول عمر متوسط صد سال،مانند شمنی است که هنگام دعا برای زندگی ابدی فراموش می‌کند که از کلمات"زیبا و جوان"استفاده کند و کالبدش در زندگی اخروی برای همیشه به چهره‌ای چروکیده و کمری خمیده دچار می‌شود.

آیا دیدن سختی کشیدن مردی ضعیف و ناتوان او چگونه توانست در چنین مقطع حساسی هدف را از دست بدهد و به جای انجام حدوداً همسن و سال خودش باعث ایجاد احساس شفقت و همدردی در وجودش شده بود؟ او در تمام این سال‌ها بدون چنین احساساتی کاملاً خوب زندگی کرده بود و دقیقاً چون به چنین چیزهایی تمایل نداشت توانسته بود زنده بماند.با این وجود در آن روزها احساس می‌کرد به یک انسان طبیعی بدل شده است.

آنها زن را از خودآگاه خود حذف کرده بودند؛انگار چیزی بی اهمیت یا زباله ای قابل بازیافت شدن بود و از همان اول او را ندیده بودند.

چقدر عجیب است که وقتی روح جسم را ترک می‌کند،بدن سنگین تر می‌شود؛در حالی که روح فضای بیشتری را اشغال می کند!