بریده‌های کتاب حومه ی سکوت

مادرم می‌گه اگه بخوای همراه امواج حرکت کنی، دیر یا زود از آبشار سقوط می‌کنی.

رویای عجیبی بود. ماتروشکا شده بود؛ ماتروشکایی که از هم شکافته شد و از دلش ماتروشکای دیگری بیرون آمد که از خودش بزرگتر بود.

نمی‌شه به این امید بود که همیشه کسی هست که دستت رو بگیره یا تو رو روی دوشش بذاره. همیشه وقتی وقتش برسه، تحمل بالا می‌ره. مثل گیست که یک دفعه سپید می‌شه، شونه‌هات که خمیده می‌شه، چشمات که بی‌نور و پاهات که رنجور. یکی زود، یکی دیر. فرقی نداره. برای همه هست.

ولی از هر دیواری نمی‌شه با نردبان رد شد. بعضی از دیوارها رو فقط باید خراب کرد.

تا وقتی خود فرد ندونه کی هست و چی هست نمیتونه ادعا شناختن بقیه رو داشته باشه.

ماندانا گفت: «اما اصیل‌زاده بودن فقط به توانایی‌های ظاهری نیست. افکار و ذات باید اصیل باشن.»