بریده‌های کتاب حومه ی سکوت

_مادرم میگه اگر بخوای همراه امواج حرکت کنی،دیر یا زود از آبشار سقوط می کنی! _قبول دارم، اما به نظر من شجاعت واقعی اینه که تمام قدرتت رو به کار بگیری تا باقی امواج رو با خودت هماهنگ کنی.این طوری دیگه نمی خواد خیلی دست و پا بزنی!

آن قدر خسته و نا امید بود که به صحبت و هم فکری درباره ی هیچ چیزی احتیاج نداشت.برای حفظ ظاهر، چند لقمه ای شام خورد و بعد یک سره به رختخواب رفت.گرفتار شدن در آن خواب دلسرد کننده و پردرد همیشگی،برایش از بیداری قابل تحمل تر بود.

به نظرش می آمد جامعه ی آدم ها و جامعه ی جادوگر ها دست کم در یک چیز مشترک بودند:انتشار انبوه رمان های عاشقانه!

ماندانا گفت:((اما اصیل زاده بودن فقط به توانایی های ظاهری نیست.افکار و ذات باید اصیل باشن.))

زن گفت:((گاهی خودم هم هویت خودم رو فراموش می کنم.اما چه اهمیتی داره؟یک اسم هرقدر هم که پرمعنی یا منحصر به فرد باشه باز هم قادر نیست بازگو کننده ی شخصیت درونی فرد باشه...

زن گفت؛((اوه،نه.آینده چیزی نیست که با خطوط کف دست و پا پیوند عمیق داشته باشه. آینده ی هرفرد،درون ذهن و پشت مردمک چشم های اونه!))

((تا وقتی که خود فرد ندونه کی هست و چی هست،نمی تونه ادعای شناختن بقیه رو داشته باشه.))

((می گن تا به یه دردی مبتلا نباشی دردمندهاش رو هم نمی تونی درک کنی!))

حس خاصی بود؛حس امنیت و آرامشی که فقط به پناه بردن به گرمای سرپناه خانه نصیبش می شد.

بگذارین همه متوجه بشن که هیچ نقصی در نظام جادوگری ایران بزرگ وجور نداره!))

_ناشناخته ها اغلب ترسناکن و آینده هم جزئی از ناشناخته هاست.اینکه چه اتفاق هایی در پیشه،تا وقتی باهاشون روبه رو نشی معلوم نمیشه.پس سعی کن به چنین ترس احمقانه ای غلبه کنی.

از اینکه..نتونم باعث خوشحالی تو بشم می ترسم.

((تحت هیچ شرایطی نا امید نشید.توی اون جنگل امیدواری از هر جادویی قدرتمند تره.این،اون چیزیه که باید بهش باور داشته باشین.))

به هر حال می شد به تاریکی عادت کرد.همانطور که به خیلی چیز های دیگر عادت کرده بود.

بنفشه گفت:((این یه مسابقه عادلانه است.پس راه ها حتما شبیه هم هستند.)) آبتین به تایید گفت:((یعنی اگر راه طولانی هم باشه موانع طوری طراحی شده که رسیدن به هدف آسون تر باشه.))

آبتین،دو سه گامی جلوتر حرکت کرد.قدم هایش مصمم و استوار بودند. گهگاه به اطراف دقیق می شد و دوباره به حرکت ادامه می داد.حرفی نمی زد.گویی هر مکث کوتاهی ممکن بود او را از پیشروی به سمت هدفش باز دارد؛به زبان آوردن هر کلمه هی،هر وقفه ای، هر چرخشی،هر توقفی.

آرزو داشت دیگران هم در آن لحظه،مانن آن دو در آسودگی،مهیای خواب باشند.از تنهایی و تنها بودن تنفر داشت.

((اینجا با جاهای دیگه خیلی فرق داره. وقتی اینجا هستی مثل اینه که دیگه هیچ مشکلی وجود نداره و دیگه جای نگرانی برای هیچ چیز نیست.اینجا همه چیز یه شکل و یه حسه.همه چیز...همه چیز درست شبیه چشمه های آهنگینه.دقیقاً مثل چشمه های آهنگین.)) ناویناس دست روی شانه ی او گذاشت و گفت:((ما ونیساک ها همگی از اون چشمه ها زاده شدیم و دوباره به بخشی از همون چشمه ها تبدیل می شیم. اون چشمه ها مادر ما هستن. ادش،جوان ترین خواهر ما و پاک ترین و دانا ترین ماست.اون از همه ی ما به پاکی حقیقی طبیعت نزدیک تره؛همان طور که همه ی کودکان به پاکی حقیقی طبیعت نزدیک ترن و وجودشون هنوز کدرِ این دنیا نشده و نگاه شون عمیق تره. در مورد اینجا هم می شه گفت فرق زیادی با بقیه ی جاهای دنیا نداره.تنها تفاوت،در رنگ دل هاست و اینکه چه چیزی ارزش مشغول کردن افکار رو داره و چه چیزی نه‌. شاید اگر باقی موجودات هم قادر بودن پاکی اولیه ی دردنی شون رو حفظ کنن،نیازی به پنهان بودن هیچ رازی نبود.))