بریده‌های کتاب بعد از پایان

من تمرین کردم فقط چیزهایی رو بشنوم که مستقیما خطاب به من گفته میشه و مال منه.

زادگاه آدم خوب است به شرطی که در آن زندگی نکنی.

ناامیدی هم که می آمد فله ای می آمد. باید سال ها می گذشت تا یاد بگیرم یأس و بدبینی و بدبختی را تفکیک کنم که هر کدام تک تک و تخصصی حمله کنند نه عمومی.

در زندگی هر کس چند نفری هستند که برای رد شدن از مرزِ ذهن ویزا لازم ندارند و خواسته و نخواسته همه جا با او هستند. لابد تا پای گور هم.

آدم‌ها گاهی بدترین ایرادها را از خودشان می‌گیرند ولی تحمل شنیدن نصف آن را از زبان دیگران ندارند.

نا‌امیدی هم که می‌آمد فلّه‌ای می‌آمد. باید سال‌ها می‌گذشت تا یاد بگیرم یأس و بدبینی و بدبختی را تفکیک کنم که هر کدام تک‌تک و تخصصی حمله کنند نه عمومی.

می‌گفت به صداها، به آدم‌ها، به رؤیاهاش اضافه شده و چشم و گوشش فربه شده. می‌گفت خسته نشدی از این سفرهای ذهنی بیهوده؟ از این آدم‌های تکراری؟ از این فضاهای کهنه؟

میخواستم دستش را بگیرم و موهایش را نوازش کنم رویم نمیشد. میخواستم دلداری اش بدهم بلد نبودم......

درد جدایی از دوست از درد جدایی از رحم مادر بیشتر است. بچه نمیفهمد چرا از جای گرم و نرمش پرت شده بیرون اما من میفهمیدم که تنها شده ام.

دلم می‌خواست واقعاً کتاب می‌شدم و یکی با دقت مرا می‌خواند.

آدم ها در اوقات نادری همسن خودشان میشوند.وقت های معمولی چند سال این ور و آن ورند.