بریده‌های کتاب خودنمایی با اخلاق

مطالعات نشان می‌دهند که ما رفتار خودمان را از نظر اخلاقی در رتبه‌ای بالاتر از رفتار عموم جامعه قرار می‌دهیم. فکر می‌کنیم احتمال اینکه کار خوب انجام دهیم بیشتر از دیگران، و احتمال اینکه کار بدی انجام دهیم کمتر از دیگران است.

یکی از دلایل احتمالی خودنماها برای غیرمستقیم حرف‌زدن این است که با این کار می‌توانند همه‌چیز را به شکلی باورپذیر انکار کنند.

فرمول ساده خودنمایی: میل به تایید شدن + اظهارنظر خودنمایانه= خودنمایی

باید حواسمان باشد که مبادا برای آنکه نظر بهتری به خودمان داشته باشیم هوس خودنمایی به سرمان بزند. وقتی به این وسوسه تن می‌دهیم، خود را در معرض این قرار می‌دهیم که به اوهاممان دامن بزنیم و رفته رفته از برداشت دقیقی که از خودمان و دغدغه‌هایمان داریم دور شویم.

دست ما آن قدرها هم باز نیست که فقط با این توجیه که خواسته های مقدسی داریم یا روشمان برای نشان دادن دغدغه مندی مان چنین است، با دیگران بدرفتاری کنیم. صراحت در سخن گفتن از اخلاق به خودی خود دستاورد محسوب نمی شود.

به نظر عده ای تنها معنای صحبت کردن از سیاست° رد و بدل کردن توهین های زننده در توییتر است.

اگر بگوییم "حرف های سم من را خشمگین کرده" و بعد به اینجا برسیم که "پس سم خطاکار است"، مغلطه کرده ایم.

خودنمایی با اخلاق به معنی سخن گفتن از اخلاق برای ارتقای جایگاه خود است. خودنمایی یعنی تبدیل سخنانی که از اخلاق می گوییم به جولانگاه غرور و نخوت.