بریده‌های کتاب از بابالنگ دراز به جودی

هرجا که زرق و برق بیشتر باشد، صداقت کمتر است.

انگار نگاه‌های ما گفتگوهایی پنهانی داشتند که کلمه‌ها را نامحرم می‌دیدند... خیلی وقت‌ها یک کتاب حرف، در فاصلهِ کوتاه نگاه‌ها رد و بدل می‌شود.

گاهی گمان می‌کنم که از آغاز، قلب انسان‌ها با رشته‌ای نامرئی به هم وصل است و ما فقط تلاش می‌کنیم تا آن سوی رشته را جستجو کنیم.

شاید تا‌ به حال به آن فکر نکرده بودم که ممنوعیت ،چقدر ولع و سرکشی آدم‌ها را زیاد می‌کند.

آدم از هرچیزی که منع شود، به آن‌چیز تمایل بیشتری پیدا خواهد کرد.

نکند که اشکت روی نامه سرازیر شده است؟! امیدوارم که چنین نباشد، همان بهتر که قلمت خراب باشد تا قلبت.

لازم نیست که تفاوت‌هایت را در تفکر و احساس جار بزنی. آنها گرانبها تر از این هستند که همه جا خرج شوند.

اینکه تو نیازی به رفتن در بهشت احساس نمی‌کنی، از این بابت است که تو خود بهشتی و هرجا که هستی همان‌جا بهشت است.

معمولاً کسانی که با حروف و کلمه‌های با‌احساس و مفاهیم عمیق و شاعرانه سر و کار دارند، با اعداد بی‌احساس میانه‌ی خوبی ندارند.

فقط کافی است که تو لبخند بزنی، درد‌ها فراموش می‌شوند.

گمان می‌کردم فقط من هستم که نقش بازی می‌کنم، گویا همه مردم مجبور می‌شوند که گاهی نقش بازی کنند. حالا فرقی نمی‌کند که این نقش در زندگی باشد یا در یک صحنه تئاتر‌.