بریده‌های کتاب طوفان دیگری در راه است

شهادت یکی از مرتفع‌ترین سکوهای پرواز است که همه موتورهای بالقوه انسانی را روشن می‌کند و به جان انسان برای زندگی در جهان متعالی، سامان می‌بخشد.

لطفاً در نامه‌ی بعدی کمی خاک پایت را برایم ارسال کن تا چشم‌هایم را با آن جلا دهم :)

وقتی می‌توان از این جاده‌های روشن و هموار و مرضی خدا به مقصد برسد ، چرا انسان از مسیر خلاف حرکت کند ، حلال خدا را حرام کند ، خودش را از چشم خدا بیندازد و خشم و غضب خدا را برانگیزد؟ این دو سه جمله را دو سه بار بخوان که کاملاً ملکه ذهنت شود

... اگر دستت را خالی نشان دهی یا دست خالی‌ات را نشان مردم دهی، خدا همان را کف دستت رقم می‌زند... مال هم مثل آب اگر راکد بماند، تبخیر یا گندیده می‌شود. راه خروجش را باز بگذار تا جریان و برکت پیدا کند. و بدان که معنی برکت، زیاد بودن نیست، جاری و مفید بودن است.

ارزش هر کس به اندازه مرادها و محبوب‌های اوست. کسی که سقف مراد و محبوبش و شخصیت ایده آلش یک فوتبالیست یا خواننده یا هنرپیشه است، حداکثر در همان سطوح متوقف می‌شود و هرگز بالی برای پروازهای بلند روحی و معنوی پیدا نمی‌کند.

ریا که جای خود، اگر اجر کاری را در اینجا با شهرت و محبوبیت و حق‌شناسی ببری، چیز زیادی برای آن طرف خط باقی نمی‌ماند. کار خیر هرچه مخفی‌تر باشد، خالص‌تر و مصون‌تر می‌ماند.

خوشبختی و سعادت در گروی آدم شدن است و آدم شدن، نه با تحصیلات عالیه به دست می‌آید نه با مدرک و اعتبار و تشخص و نه با زن و بچه و خانه و زندگی. آدم شدن فقط در مسیر تقرب به خدا حاصل می‌شود.

گاهی وقت‌ها یک گناه، سال‌های سال آدم رو از مقصد دور می‌کنه. یک زمان غافل شدم، صد سال راهم دور شد.

اگر برای کسی بکنی که قبلاً از او مهر دیده‌ای که هنر نکرده‌ای! معامله کرده‌ای. اگر در ازای قهر و جفا، مهر و وفا کنی هنر کرده‌ای... نه... هنر نکرده‌ای، به وظیفه خدایی ات عمل کرده‌ای. یک بار برای یک بنده، کاری کرده‌ای که خدا یک عمر برای همه بندگانش می‌کند.

به همین دلیل تو را تا حوالی پرستش دوست دارم. سایه ات بر سرم مستدام.

من تو رو می‌خوام، نه حقمو. فقط دستمو ول نکن که تو شلوغی گم نشم. آخه من خیلی کوچیک‌تر از اونم که تو شلوغی گم نشم..

همیشه سعی کنین که فقط با خدا معامله کنین. خدا چون به قول فرمایش خودش: عزیز و متکبره، هیچوقت زیر دین کسی نمی‌مونه.

وَفَدْتُ عَلَی الْکَریمِ بِغَیْرِ زادٍ مِنَ الْحَسَناتِ وَ الْقَلْبِ السَّلیمِ وَ حَمْلُ الزّادِ اَقْبَحُ کُلِّ شَیْءٍ اِذَا کَانَ الْوُفُودُ عَلَی الْکَریمِ

من یک زمانی آرزو می‌کردم که برای جلب رضایت محبوب، همه کارهای خوب رو انجام بدم. ولی بعد به این نتیجه رسیدم که آدم قدرت انجام همه کارهای خوب را نداره.... یک مسیر عملی‌تر و نزدیک‌تر برای تقرب به خدا وجود داره و اون اینه که آدم از همه کارهای بد پرهیز کنه و هر کاری رو که مطمئنه بده، نکنه.