بریده‌های کتاب نازنین

اگر زنی عاشق باشد... آخ، زن عاشق معایب و حتی بد جنسی های مرد محبوبش را توجیه میکند طوری که خود مرد هم تا به حال نتوانسته باشد چنین توجیهاتی برای بدی هایش بیاورد. #نازنین

اگر زنی عاشق باشد... آخ، زن عاشق معایب و حتی بدجنسی های مرد محبوبش را توجیه می کند، طوری که خود مرد هم تا به حال نتوانسته باشد چنین توجیهاتی برای بدی هایش بیاورد.

آخ که در یک ثانیه چه گردبادی از افکار و احساسات من را در بر گرفت، زنده باد نیروی برق آسای فکر آدمیزاد!

همین برایم کافی بود چون او کل دنیایم بود، در رویاهایم امید به آینده ام بود! تنها کسی بود که برای خودم دست و پا کرده بودم و به دیگری هم احتیاجی نداشتم و حالا او همه چیز را می دانست. حداقل می دانست که بی انصافی کرده و عجولانه به صف دشمنانم پیوسته.

من بی تابانه دلم می خواست دوباره به پایش بیوفتم و باز پایش را، ببوسم و التماسش کنم. مدام تکرار می کردم: دیگر هیچی، هیچی نمی پرسم، هیچ جوابی لازم نیست به من بدهی. اصلا نادیده ام بگیر. فقط بگذار از گوشه کناری تماشایت کنم، مثل یکی از وسایل خانه. محل سگ هم به من نگذار... او هم گریه می کرد.

ای امان از این جبر! امان از طبیعت! درد این جاست که آدمیزاد روی زمین تنهاست.

البته همه ی این ها تا وقتی خوب‌اند که در ذهنم حرف شان را بزنم و اگر همین ها را بلند بگویم، احمقانه ترین حرف ممکن می شوند. دلیل سکوت های پر نخوت ما همین بود و برای همین در سکوت گذران می کردیم.

جوان خوب، بزرگوار و در عین حال پرهیجان تحملش کم است؛ تا بگویی بالای چشمت ابروست، تحقرآمیز نگاهت می کند.

بزرگواریِ جوانی خیلی جذاب و دل فریب است، اما به یک جو نمی ارزد. حالا چرا نمی ارزد؟ چون ارزان به دست آمده، برای بدست آوردنش تجربه ای کسب نشده. این طور بگویم که از مظاهر اولیه ی زندگی است. بگذار سختی بکشی، آن وقت بزرگواری ات را می بینم!

هیچ چیز آزاردهنده تر و تحمل ناپذیر تر از این نیست که آدم بخاطر یک اتفاق نابود شود، اتفاقی که می توانست نیفتد.

در رویاهایم امید به آینده بود!

«میدانید، من از آن آدم هایی ام که میخواهم بدی کنم،اما بدی ام خوبی از آب در می آید….»

تمام ترس و وحشتم هم دقیقا از همین است؛ این‌که همه‌چیز را می‌فهمم!

الان دیگر قوانین‌تان به چه درد من می‌خورد؟ آداب‌ورسوم‌تان، اخلاقیات‌تان، زندگی و ایمان و حکومت‌تان به چه کارم می‌آید؟ بگذار قاضی‌تان بیاید قضاوتم کند، بگذار بکشانندم دادگاه عمومی. آن‌وقت می‌گویم که من هیچ‌چیزی را قبول ندارم.

می‌گویند خورشید همه‌چیز را جان دوباره می‌دهد. حالا ببینید خورشید را، انگار خودش هم مرده، مگر نه؟ همه‌چیز مرده، هر جا را نگاه کنی جز نعش نمی‌بینی. فقط یک مشت آدم مانده‌اند و دورشان جز خاموشی هیچ نیست؛ این است دنیا. چه‌کسی می‌گفت: آدم‌ها، آهای آدم‌ها، همدیگر را دوست داشته باشید؟ این حرف را چه کسی زد؟