بریده‌های کتاب نازنین

مدام نقشه و نقشه چه کسی اولین بار شروع کرد؟ هیچکس. خود به خود شروع شد. قبلا هم گفتم که من زندگیِ مشترک مان را با خشونت و سخت‌گیری شروع کردم.

بدبختی همین‌جاست که من آدم خیال‌پردازی‌ام.

زن عاشق معایب و حتی بدجنسی‌های مرد محبوبش را توجیه می‌کند، طوری که خود مرد هم تا‌به‌حال نتوانسته باشد چنین توجیهاتی برای بدی‌هایش بیاورد.

می گویند خورشید همه چیز را جان دوباره می‌دهد حالا ببینید خورشید را ، انگار خودش هم مُرده

آخر آن زمان من ته ظلمات ناامیدی بودم، هلاک شده بودم، خودم دیگر مرده بودم، چطور می‌توانستم انسان دیگری را نجات دهم؟

بله غرور دارد!من هم از آدم‌های مغرور خوشم می‌آید.مغرورها به خصوص وقتی جذاب‌اند که دیگر مطمئنی رویشان تسلط داری، مگر نه؟

می گویند خورشید همه چیز را جان دوباره می دهد. حالا ببینید خورشید را، انگار خودش هم مرده؛ مگر نه؟ همه چیز مرده، هر جا را نگاه کنی جز نعش نمی بینی. فقط یک مشت آدم مانده اند و دورشان جز خاموشی هیچ نیست؛ این است دنیا.

من استاد حرف‌ زدن در سکوتم! کل زندگی ‌ام در سکوت حرف زده‌ام و در سکوت تراژدی‌های زیادی را با خودم زندگی کرده‌ام.

تمام ترس و وحشتم هم دقیقاً از همین است؛ اینکه همه چیز را می‌فهمم!

جوانی، حتی اگر اواخرش باشد و چیزی به پایانش نمانده باشد، ذاتش بزرگواری و بخشندگی است.

درد این جاست که آدمیزاد روی زمین تنهاست.

فقط شانزده سالش بود، در اوج جوانی مگر می‌توانست چیزی بفهمد از حقانیت من و رنج هایی که کشیده بودم؟ در این سن و سال آدمیزاد قاطع است، یکه تاز است، زندگی را نمی‌شناسد و اعتقادات خام و دم‌دستی جوانی‌اش را دارد. قلبش، آن قلب طلایی‌اش، مثل دل گنجشک کوچک و کور و کر است.

پیشِ چشمم فقط زندگیِ جدید بود که می‌درخشید و جلوه می‌کرد!

الآن دیگر قوانین تان به چه درد من میخورد؟ آداب رسوم تان،اخلاقیات تان،زندگی و ایمان و حکومت تان به چه کارم می آید؟ بگذار قاضی تان بیاید قضاوتم کند،بگذار بکشانندم دادگاه عمومی. آن وقت من میگویم هیچ چیز را قبول ندارم.

قلبش، آن قلب طلایی‌اش، مثل دل گنجشک کوچک و کور و کر است.