بریده‌های کتاب آتیش پاره

تا خواستم او را از زمین بر دارم،مین ها را دیدم.عراقی ها زیر تن شهید هم مین گذاشته بودند.تا بفهمم چه شده مین ها منفجر شدند.حس کردم دست هایم سبک شدند.بدن شهید محافظم بود تا انفجار مین بیشتر مجروحم نکند.نور توی صورتم پخش شد و دیگر چیزی نفهمیدم.

یاد حرف های جعفر افتادم که میگفت ... آقا به همه حرف‌ها می‌دهد مخصوصاً حرف‌های بچه‌ها! دوست نداشتم بچه باشم . چادرم را روی سرم انداختم . به گل‌های آن دست کشیدم و گفتم : { شما به حرف بچه‌ها گوش می‌دهید . کاری کنید آنها نروند . جعفر گفت شما کارهای ما را می‌بینید و کمکمان می‌کنید . یادتان می‌آید به من گفت فرشته‌ام؟ تو هم فرشته‌ها را دوست داری ؛ پس اگر مرا دوست داری کاری بکن ! }

سر چرخاندم . بابا وداداش محمد نبودند. فکر می کنم وقتی جعفر نامه بدون غلط فهیمه ، گل های رنگارنگ و بیست را ببیند ، باز به من بگوید خانم معلم !

_ناراحتم _آدم ناراحت که با غذا قهر نمی‌کند.

گریه ای که کسی نبیند و منت آدم را نکشد،چه فایده ای دارد.