بریده‌های کتاب ژتون قرمز من

در عبارت " وجود انسانی " ، واژه ی " وجود " ، بسیا مهم تر از واژه ی " انسان " است .

زندگی مثل قدم زدن روی عرشه‌ی کشتی بالا‌وپایین دارد.

لحظاتی هست که خاطره و واقعیات گذشته مثل غبار به نظر می رسند؛ انگار که آن چه واقعاً اتفاق افتاده از آنچه باید اتفاق می افتاد کم اهمیت تر باشد. غبار کنار می رود و ما به یک باره آشکار می شویم.

بر اساس من-آیینی ،واقعیت فقط درون ذهنیت شما وجود دارد. در نتیجه شما فقط میتوانید به ذات خودتان به عنوان یک هستی خودآگاه اطمینان داشته باشید . بقیه ی افراد میتوانند به نوعی فقط عروسک های خیمه شب بازی فاقد فکری باشند که سرنخشان در دست خدایان فضایی ناشناخته است یا شاید انگل گربه باشند یا موجوداتی که کلاً بدون هیچ نیروی محرکه و هدف و انگیزه ای در جنبش اند . هرگز غیر از این را اثبات نخواهید کرد.

در زندگی هرکسی افرادی هستند که می مانند، افرادی که می روند و افرادی که برخلاف خواست شان کنار گذاشته می شوند