بریده‌ کتاب‌های گاه ناچیزی مرگ: رمان درباره زندگانی محیی الدین ابن عربی

خداوند در مکان و زمان، مرا میان انگشتان خود می چرخاند تا قدر خود را بدانم و از قدر خود فراتر نروم.

راهِ خدا، یک راه است. اما راه به سوی خدا،به عددِ تمام انسان‌هاست.

میت بر دوش از خانه بیرون آمدیم و به سمت مسجد راه افتادیم. جنازه را گوشه‌ی حیاط مسجد گذاشتیم. مردم کم‌کم برای نماز صبح گرد می‌آمدند و هرکه وارد می‌شد با دیدن جنازه لاحول و لا قوّة الا بالله می‌گفت. پس از نماز، گروهی ماندند تا میت را به گورستان ببریم. شمارِ زیادی بودند. میت را به خاک سپردیم و تمام. خورشید، بی‌آن‌که نبودِ عمویم را به پشیزی بگیرد، برآمد و بر تارِکِ اشبیلیه درخشید.

تنها من نیستم که تو را دوست دارم؛ اما من، تنها تو را دوست دارم.

- سرورم! دعا کن که خداوند او را از اهل طریقت قرار دهد. -‌ نه سودکین! راه‌های رسیدن به خداوند به تعدادِ سالکان است. هر کسی راهی دارد. - سرورم! دعا کن خداوند او را از آسمانیان قرار دهد! - نه سودکین! خداوند، آدمی را برای زمین آفریده نه آسمان! زمین از آسمان امن‌تر است. - سرورم! پس دعا کن که خداوند، حق را به او بنمایاند و از شبهات دورش کند. -نه سودکین هستی سراسر شبهه است و تو از آن همه تنها می‌توانی خودت را بشناسی. - لااقل دعا کن خداوند به او علم ارزانی دارد. - نه سودکین! علم نادانی را می‌‌زداید اما خوشبختی نمی‌آورد. خوشبختی در جهل است! - اصلاً هر طور که دوست داری برایش دعا کن! - از خداوند می‌خواهم دل او را چون مکه قرار دهد. مجموعه‌ای از خیر و شر!