بریده‌های کتاب دنیای سوفی: داستانی درباره تاریخ فلسفه

اگر من فقط آرد داشته باشم ، باید جادوگر باشم تا بتوانم با آن کیک بپزم.

داستان لباس نو امپراتور را یادت هست؟ امپراتور در واقع لخت مادرزاد بود اما هیچ یک از درباریان جرئت نمی‌کرد حرفی بزند. ناگهان کودکی فریاد کشید ((اهه! هیچ چیز نپوشیده است.)) سوفی، این کودک با شهامت بود. درست مثل سقراط، که جرئت کرد به ما آدمیان بگوید چقدر کم می‌دانیم.

به طور خیلی خلاصه، سوفسطائیان بر آن بودند که مفهوم حق و ناحق, از دولتشهری به دولتشهر دیگر، از نسلی به نسل بعد تغییر می‌کنند. پس حق و ناحق امری روان است. این را سقراط اصلا نمی‌پذیرفت. سقراط اعتقاد داشت حق و ناحق تعاریفی مطلق و جاودان دارد و از آن جا که عقل انسان جاودان و تغییرناپذیر است، پس می‌توان با به کار بردن شعور عادی خود بر این معیارهای ثابت دست یافت.

اگر کسی فقط تمایلات خودش رو دنبال کند آن وقت خیلی آزاد یا مستقل عمل نکرده

سوفی یا در یک جهان شگفت در یک نقطه از یک سیاره بین میلیارد ها کهکشان زندگی می کنی یا جزئی از ضربانهای الکترومغناطیسی ذهن سرگرد هستی. آن وقت از کارنامه حرف می زنی. خجالت بکش!

آزادی و استقلال دو نعمتی هست که می تواند مارا از هوا و هوس و از بدی هایمان برهاند.

«دو کتاب، دو مسیر... یک سؤال، یک جست‌وجو.» ✨️کتاب سفر روح_اثر مایکل نیوتن ✨️ کتاب دنیای سوفی_اثر یوستین گردر «📖 دنیای سوفی پرسید: "تو کی هستی؟"» «🌀 سفر روح پاسخ داد: "من روحی جاودانه‌ام، در جسمی موقت؛ سفری آغاز کرده‌ام برای شناخت، تجربه و تکامل."» «📖 دنیای سوفی پرسید: "جهان از کجا می‌آید؟"» «🌍 سفر روح زمزمه کرد: "از سرچشمه‌ای آگاه و بی‌زمان، جایی که هستی پیش از ماده وجود داشت."» «سؤال از دنیای سوفی بود... و پاسخ از سفر روح آمد. در این جست‌وجوی هستی، من کیستم و جهان چیست... پاسخ‌ها همیشه درون خودمان نهفته‌اند.»

«خرافاتی». چه لغت عجیبی. اگر به مسیحیت یا اسلام اعتقاد داشته باشید ، این را می‌گویند ایمان. ولی اعتقاد به ستاره بینی یا نحسی سیزده خرافات است! کیست که به خود حق می‌دهد معتقدات دیگران را خرافات بینامد؟

وقتی از او پرسیدند آیا به خدایان یونانی اعتقاد دارد، جواب داد ، «سوال پیچیده ای است و عمر ما کوتاه »

مهم این نیست که چه می اندیشدند مهم آن است که چگونه می اندیشدند.

همیشه خطرناک‌ترین آدم‌ها کسانی‌اند که می‌پرسند.

مرگ به ما مربوط نیست، چون مادام که ما وجود داریم، مرگ وجود ندارد. و وقتی مرگ آمد، ما دیگر وجود نداریم!

مادامی که ما هستیم مرگ نیست و زمانی که مرگ هست ما نیستیم

او خود دختری معمولی‌ست ولی اگر ریشه های تاریخی‌اش را دریابد،کمی کمتر معمولی خواهد بود. در این کره خاکی چند سالی بیش نخواهد زیست،ولی اگر تاریخ بشریت تاریخ حیات خود اوست، وی به تعبیری زنی چندهزارساله است...

شاید بتوانیم دریابیم که گل یا حشره نیستیم ، ولی هیچگاه نمی‌توانیم خودمان را بفهمیم .

«انسان گاهی به راستی احساس میکند : از این وضعیت باید فرار کنم ، هرچند نمیدانم به کجا پناه ببرم !»